Het weerwas dit jaar niet om over naar huis te schrijven, maar bij onzeactiviteiten op
Anderhalf Morgen hebben wij geboft. Ik zal niet verklappen wat ik gedaan heb, om de
Weergoden om te kopen, maar het waren steeds zonnige dagen.
De start van het jaar begon met een Nasi maaltijd in De Drie Dorpen.
Het is altijd weer fijn iedereen na de winter weer terug te zien.
We begonnen het vaarjaar met ons vaste Pinksterweekend.
Veel van de vaste Loosdrecht-liggers waren dit jaar niet aanwezig vanwege ziekte of
vakantie.
Tijdens een welkomstdrankje hoorde iedereen wat de bedoeling dit jaar was.
Iedereen moest een tochtje varen en de eerste vragenlijst invullen en bij inlevering
hiervan kreeg iedereen een vragenlijst over op ons eiland en “moest” “dingen” zoeken
en doen.
Strijd werd ook geleverd op het water in de kom met de roeiboot, want ballonnen
moesten worden kapot geprikt, door iedereen werd de gevraagde enge tor gevonden,
maar de vogels in de bomen gaven meer problemen. Het grappige was dat men er niet
aan dacht om verder naar meerdere vogels te zoeken, terwijl er toch echt Karremekieten
i.p.v. Karremekiet in de lijst stond.
Net als vorige jaar was het een strijd tussen “Vinkenveen” en Loosdrecht.
De 1e en 3e prijs sleepten Vinkeveen in de wacht, maar de 2e prijs werd meegenomen
naar Scheveningen.. Ook dit jaar kregen deze 3 winnaars de prachtige unieke gelakte
houten wandplaquette.
De suikerspinnen die we maakten vielen bij de jeugd erg in de smaak evenals de prijzen
voor onze jeugd.
Het weer en de sfeer waren reuze gezellig en de barbecue rookte dat het een lieve lust
was, waarna iedereen weer aan boord ging en enkelen de volgende dag weer vertrokken.
Als volgende activiteit hadden we de Haringparty. Ook goed bezocht en voor de
niet-haring-liefhebbers waren er salades. Omdat enkele leden niet met de boot konden
komen, werden deze bij ons aan de boot afgehaald. De “HUT” bleek van grote waarde,
want de avonden zijn dit jaar koud geweest en in zo’n mooie behuizing blijf je dan toch
wat langer zitten, hoewel de knutten ons het leven wel zuur maakten.
Op ieder eiland heb je altijd een groepje dat wat meer met elkaar optrekt en als afscheid
hebben deze leden samen een pannenkoeken afscheid gehouden in de “HUT”.
Ook hadden we een tijdje daarna een spontane barbecue, het hoosde die avond en er
werd een bouwwerk van zeil gefabriceerd om buiten toch enigszins droog te staan.
Ik sta altijd versteld van de verscheidenheid aan etenswaren die op zo’n cue gelegd
worden.
Als laatste hadden we de Viswedstrijd met als afsluiting Snert eten.
De enige dag dat het bloedheet was in Nederland, was op die dag. Iedereen puft en
steunde, maar voor het vissen hadden we een plek uit de zon. We werden verrast met
fris en snoepjes.
Zoals voorgaande jaren wisselden we na een uur van visplek, hetgeen niet bij iedereen
in de smaak bleek te vallen, maar zo zijn onze gewoonten op Anderhalve Morgen nou
eenmaal.
Op de ene plek werd als vanouds veel gevangen en op de andere weer niets. Snoertjes
raakten in de knoop, takken opgevist en een eigen schoen werd gevangen, zelfs takken
hingen aan haakjes en er werd veel gelachen. Voor de 1e vis en voor de moeilijkste
knoop in het snoer en de langste tak waren er prachtige prijzen, zoals o.a. een zakje
met ballonnen en een T-shirt.
De 3 hoofd prijzen zijn, nl. een vissertje op een steiger.
Voor iedere deelnemer was er ook nog een oranje zadeldekje, ons geschonken door een
bekende bank.
Wij zinnen op een andere manier van vissen, want een vis is ook wel eens aan
verandering toe. De snert hebben we aan de wal gekookt, want anders waren mijn
geliefde valkparkieten spontaan van de hitte van hun stokken gevallen. Het beetje
Snert, dat over was hebben we niet kunnen bewaren vanwege de hitte, hetgeen mij
erg aan mijn hartje ging, maar net als de regengoden dit jaar gooiden de
warmteweergoden deze keer roet in het eten. Met de snert werden de vissen gevoerd.
We eindigen dit jaar met ons captains diner, maar dat moet nog komen.
Frans en ik hopen dat u, net zoals wij, veel plezier beleefd heeft aan deze dagen en
hopen u allen de volgende keer weer te zien.
Leuke dingen op Anderhalfmorgen 2013
Er was eens een dekzeilentent (De Holsinktent), die had iets heel gezelligs, maar als het
koud was dan was het toch iets minder, de knutten wisten ons te vinden en bij regen
moesten er dekzeilen bij gespannen worden. Maar hij heeft jaren tot volle tevredenheid
dienst gedaan.
Dit jaar is er hard gewerkt om een prachtige nieuwe hut neer te zetten en deze heeft tot
volle tevredenheid al zijn diensten bewezen.
Heel veel van de materialen hebben wij gekregen, waarvoor wij de gulle gevers hartelijk
bedanken. We zijn een fijne vereniging maar de euro’s groeien niet op onze rug. Ik wou
dat u alle zweetdruppeltjes en soms het gemopper had kunnen meemaken. Maar er staat
nu wel iets om trots op te zijn.
Onze jaarlijkse activiteiten hebben in de hut plaatsgevonden, maar ook extra dingen,
zoals pannenkoeken bakken, op een mooie dag een tweede keer suikerspinnen maken.
Een vogeltje dat ’s avonds binnengevlogen was, kon er niet meer uit en we vonden het
jammer genoeg dood.
Omdat Jaap Wesdorp dit jaar voor het eerst sinds tijden een rondje eilanden wilde maken,
nam Frans een tijdje zijn werk over.
Tjonge wat een werk was dat, nooit gedacht. Je ziet zo’n commissaris aan het werk, maar
wat het eigenlijk betekent, daar sta je nooit bij stil.
Ik zal u een paar anekdotes vertellen, die wij meemaakten.
Aan ons eiland landen schepen en ook huurschepen, een extra inkomstenbron, maar wat
een gedoe brengen die mensen met zich mee. Dat er geen elektra is, vraagt veel uitleg.
U moest eens weten hoeveel mobieltjes aan ons zonnepaneel hebben gehangen.
De dankbaarheid was altijd reuze groot. Daaraan merk je dat mensen de extra diensten
ook zeer waarderen.
Een stel Nieuw-Zeelanders is ons erg bijgebleven. Ze hadden voor het eerst een boot in
Strandhorst gehuurd. Varen was volgens de verhuurder net zo makkelijk als auto rijden,
maar na dit avontuur wilden ze alleen nog maar terug naar de verhuurder, want ze hadden
niets aan boord, zelfs geen waterkaart. Ze waren met een fikse wind Muiden binnen
gedreven en uiteindelijk doodsbang na bij div. jachthavens op Loosdrecht geweigerd te
zijn, aan ons eiland beland.
Het accent van deze mensen vroeg van ons wat extra vertaalwerk, maar wat extra onze
aandacht trok was hun zenuwachtig heen en weer gedribbel over ons eiland.
Zij zochten een plek om aan de weg te komen, die zij in de verte zagen. Wat bleek: er
zaten 2 stellen met kinderen aan boord en een broer, maar 1 man was nog aan de wal,
die nog rond reed met hun auto. Die man kon zijn vrouw niet vinden en zijn vrouw
haar man niet. Ons eiland is vanaf de sluis alleen te bereiken via een nauw vaartje en
deze mensen durfden dat in het donker niet te varen. Ze wilden blijven liggen, maar die
man moest wel aan boord zien te komen. Om half 22.30 uur hoosde Frans (mijn man)
de roeiboot leeg, nam de broer mee en zij gingen naar de camping “De Mijnden”, wachtten
een tijdje, hadden mobiel contact met de aan-wal-man, maar die kon de camping niet
vinden. (De vrouwen weer aan boord van de huurboot om de 4 bange kinderen gerust t
e stellen).
Frans en Nw-Zeelandse broer naar de ingang van de Mijnden, omdat de verdwenen man
de ingang niet kon vinden en wachtten. Ze zagen de auto van de man 3 keer langs komen,
broer zei: daar gaat ie (in het Nieuw-zeelands onverstaanbare accent), belde weer en de
man draaide dan weer en uiteindelijk om half 12’nachts stond de man voor de
campingpoort. Helaas, de camping sluit ’s avonds om 11 uur. Enige mogelijkheid:
wachten op een andere campinggast met ‘sleutel’, de boom openhouden en de wagen van
onze Nw-Zeelander er stiekem onderdoor loodsen. Uiteindelijk stapten beiden met Frans
in de roeiboot en gingen op weg naar ons eiland. Daar aangekomen stond ik als welkomst
comité klaar, maar zag bij het binnendraaien van de kom, dat beide vreemdelingen zich
met beide handen aan de zitbank van de roeiboot vastklemden, alsof de watergeesten
beiden zouden overvallen en laten verdrinken. De nieuwkomer was zo bang geweest in
de roeiboot (had waarschijnlijk geen zeebenen en zei …….. (ook voor mij was
Nw-Zeelands soms onverstaanbaar). Ze betaalden de benzine en Frans zei: “meld je
morgen vroeg aan de balie anders…….” Hoe laat ze zijn vertrokken, weet ik niet,
maar bij opstaan waren ze weg. Ik hoop dat het hen verder goed is vergaan.
De volgende opvallende boot was een hele ondiepe zeil platbodem, bemand door
4 leuke jonge mensen, ‘ouderen’ van een scoutinggroep, die van het kamperen nog
echt genoten. Waarom deze jongelui ons raakten, weten we niet, maar we vonden ze leuk.
Na zich aangemeld te hebben, legde Frans ze in de kom.
Ze mochten hun spullen en tent aan wal zetten. Een tafel, hun kookgerei, pannen en
potten, alles wat op hun “werktafel” kon staan. Geen mooi licht tentzeil, maar een
ouderwets zwaar donker dekzeil. Hun zachte gelach, hun gezamenlijke koken, daar
genoten we stiekem van, want je wilt niet opvallend koekeloeren.
De volgende dag gingen ze zeilen, maar ’s avonds om 21.30 uur waren ze nog niet terug.
Omdat we bezorgd waren (de ‘kinders’ moesten toch nog eten?) ging Frans met onze
bijboot de plas op (misschien konden ze de ingang naar ons niet vinden), hij voer wat rond,
maar zag ze niet. Bij terugkomst dekte Frans hun werk/eettafel onder een dekzeil van ons,
want als het donker was, hadden wij geen zicht meer op hun spullen en je bent zo wat kwijt.
Om 23.30 uur kwamen ze aanvaren. Wat bleek: de brug in Breukelen was kapot en zij
lagen ervoor. Met heel veel mankracht kon de brug uiteindelijk gedraaid worden en konden
ze eilandwaarts, maar het aardige van deze mensen was, dat ze bij aankomst aan het eiland,
zich meteen melden. Ook hun mobieltje werd aan ons zonnepaneel gelegd en er werd
alsnog gekookt en genoten van ons eiland. Hun dankbaarheid voor het afdekken van hun
spullen: waar maakt een mens dat nog mee! Als zij gingen zwemmen, namen ze hun eigen
ladder en zetten die tegen de wal en plonsden het water in.
De volgende dag hebben ze nogmaals genoten van de Loosdrechtse Plassen en gingen
daarna hun weegs.
We hebben wildplassers gehad, ervaren zeilers uit Friesland, mensen die het liggeld te
veel vonden en weer vertrokken. Een man, met zijn 2 zoontjes, die langs voer en gestresst
was, omdat hij bij ons naaste eiland weggejaagd was en tegen mij mopperde op een erg
onaardige wijze, dat we niet gastvrij waren. Toen ik hem uitnodigde om tegen betaling
aan ons eiland af te meren, bleef hij door mopperen. Ik vroeg de man of hij het leuk vond
dat iemand zo onaardig tegen hem sprak. Hij bood zijn excuses aan en zei dat hij door
omstandigheden erg gestresst was en we gingen lachend uit elkaar. Wij hebben van alles
bedacht, maar we zullen nooit wat over zijn stressvolle privé leven horen.
Ook dit jaar hebben we hulp van leden gehad bij het maaien en dak leggen van onze Hut.
Kleine kinderen die genoten van onze
speeldingen. Leden die alleen kwamen om te zwemmen. Er werd zelfs een reünie
gehouden.We spraken leden die voor het eerst op Anderhalf Morgen kwamen en hebben
zelf ook genoten..
We hebben nu wel gemerkt wat een hoop werk onze commissarissen en gemachtigden
ongemerkt allemaal doen en dat ook nog eens onbetaald.
Hulde aan alle vrijwilligers in de Unie.
