Ik heb een heerlijke jeugd gehad.

Met mijn Pa en Ma op de stoep

Toen ik 13 werd kwam mijn zusje.

Met ons 4-en op de Dam.

Ik was 18 en ontmoette de man waarmee ik getrouwd ben, net na de aankoop van mijn eigen zeilboot.

Ma en ik maakten deze jurk zelf . Ik sliep de nacht voor mijn trouwen met mijn sleep, omdat de kapster op de avond ervoor afzei.

Een echte techneut op alle gebied:

Is mijn wasmachine kapot, geen nood, hij repareert hem, terwijl ik al een nieuwe in gedachte heb. 

Frans en ik 42 jaar later.

Wij hebben enige jaren op schepen gewoond en hij werkte op sleepboten, werd na enige tijd kapitein en moest 'de reis' op. 

Als hij de reis op was, dan ging er van alles aan boord kapot.  Wat ik ook deed: vriendelijk toespreken, aaien of soms een keiharde schop geven,  het kapotte apparaat: aggregaat, pomp, of wat er maar kon draaien aaide, niets werkte bij mij, het bleef kapot.

Manlief kwam thuis van de reis en hij keek en wat denk je? Ja juist het kapotte ding ging meteen draaien, spuiten, of werken. Hetgeen ik knarsetandend aanschouwde. Vreselijk

vond ik dat toen, maar aan de andere kant, bleek het tot nu toe toch praktisch. Want het gevolg daarvan was dat ik leerde timmeren, solderen, wat van verlichting opstak enz.

Vertel je daar meer over onder het kopje "mijn poppenhuizen".

De jaren aan boord waren mooi, maar wonen in een huis is veel praktischer, als je alle verbouwingen, die wij aan ons huis hebben gedaan voor het gemak vergeet.

Nooit meer water hoeven te laden of uitkijken dat je te veel elektriciteit uit de accu's trekt. Niet meer het ijs rondom je schip weg moeten hakken als het vriest. Hoewel ik mijn vakanties en weekenden het liefst alleen maar aan boord van ons huidige schip doorbreng.

                ***************

Na 7 jaar huwelijk werden wij verblijd met een zoon,

die later even technisch bleek als zijn vader.

Er is hier wat afgeknutseld, bootjes gebouwd, gezeild, door ijs gezakt, ge-Lego-d en als resultaat van deze dingen, is hij nu nog steeds een doener en 

bouwt aan zijn huis en bouwt ook aan een bootje.

Is getrouwd met een leuke vrouw.

Zij hebben 2 heerlijke kinderen, een meisje en een jongen.

Dus ik ben Oma-Marijke.

                ***************

Mijn leven kan ik niet voorstellen zonder dieren en heb er dan ook heel veel gehad. Dieren komen in ons leven en gaan pas weg als ze dood zijn.

De herinnering blijft.

               *************

Wij leerden thuis dat alles wat je wilt, dat je dat ook kunt, gewoon oefenen.

                    *************

De reden van mijn allereerste site was  mijn poppenhuizen-liefde, waardoor ik een groep 'meiden' heb leren kennen, waarmee ik in groepjes hobbie.

Zonder de poppenhuizen had ik hen nooit leren kennen.

                  *************

Verder heb ik altijd in verenigings-besturen gediend, commissies bevolkt, clubbladen gedrukt en veel vrijwilligerswerk gedaan, samen met manlief.

Dit waren2 van de pannen waarion soep werd gekookt. Van de grote hadden we er 4.

Samen snert-weekenden georganiseerd voor 200 man/vrouw.

Ik kookte voor 200 "man" ongelimiteerd snert en een grote pan tomatensoep voor de snert-haters. We kregen de diverse soorten broodjes gratis van onze bakker "Muhl".

Frans struinde de middenstand af voor prijsjes.

We waren het hele jaar bezig om spelletjes te bedenken voor dit weekend. Het was soms flessen vullen, terwijl de mensen achter elkaar zaten. We lieten ze water wegen, met 5 man op planken lopen en eieren vervoeren. Opgeblazen ballonen tellen een puzzeltocht varen, letters al varend zoeken, foto plekken herkennen en noem maar op.

Aan het eind was er als hoofdprijs altijd een goedgevulde boodschappentas en mooie andere prijzen. 

We deden dit aan het eind van het vaarseizoen, zodat we goedgemutst de winter in konden om onderhoud aan onze schepen te verrichten.

Onze laatste aktiviteiten zijn spelletjes en een puzzeltocht voor een andere vereniging voor watersporters. 

             ***************

de dikke Piet ben ik en de andere is onze zoon.

Onze zoon en ik zijn meer dan 15 jaar samen Zwarte Piet geweest op een L.O.M.school en ik ruim 25 jaar ook op een andere

school.

Ieder keer bedacht de laatste school een andere binnenkomst van Sinterklaas. De ene keer in de laadbak van een container, de andere keer in een brandweerwagen met loeiende sirene, we zijn per paard en wagen naar school gebracht en andere keer stonden we in de kofferbak van een personenauto.

We deden de gekste dingen, maar Sinterklaas riep ons steeds tot de orde. 

In de kleuterklassen was de vaste act: hoofd, schouders, knie en teen, dat wij perfekt fout uitvoerden. Wij oefenden thuis altijd, zodat we dat goed fout uitvoerden en de kleuters leerden ons schreeuwend, joelend en klassikaal voordoend, hoe het wel moest. Gelukkig waren wij (Pieten) snel-leers en hadden het na een tijdje onder de knie. Je merkte de opluchting ieder jaar weer, dat die domme Pieten het toch door de kleuters goed geleerd hadden.

In de "grotere" klassen merkte je bij sommigen toch de angst van het onbekende.

In de hoogste klassen kregen wij vragen of Pieten aan sex deden en hoe er jonge Pieten geboren werden, maar schijnbaar waren onze antwoorden tot volle tevredenheid en soms enigszins suggestief, want als wij de klassen verlieten was het altijd rustig, zelfs soms de juf vertwijfeld achterlatend met de vraag, hoe brei ik dat weer recht, totdat wij het strooigoed in de rondte gooiden, dan was de chaos compleet, maar zo kon Sinterklaas bijna ongemerkt de klas verlaten.

Het allerheerlijkst vond ik altijd het bonzen op de klasdeuren en dan de stilte die hierop volgde. Ik ramde ieder jaar harder.

Onze zoon had het stilte creeeren in de klas beter in de hand dan ik, maar zo kon zoon eindelijk Ma eens tot de orde roepen.

Wij hebben het ruim 18 jaar samen gedaan, totdat ik mijn beroertes kreeg en onze zoon ging samenwonen.

Daarnaast deed ik het Pieten-werk ruim 10 jaar op een andere lagere school. De andere Piet daar en ik waren zo aan elkaar gewaagd, dat wij de gekste toeren uithaalden.

We moesten eens samen op het podium eten. We dekten de tafel, zoals afgesproken. Ik legde het bestek op tafel, maar de andere Piet wist niet dat haar bestek bij het optillen dubbelvouwde. Voor mij lag een gewoon bestek, wat ik uit mijn eigen la van thuis had meegenomen. De andere Piet wilde haar bestek pakken, maar deed het net niet, omdat er eerst een liedje diende te worden gezongen: Smaaklijk eten, Smaaklijk drinken, Hap, Hap Hap enz.

Wij lagen bijna dubbel van het lachen, want dat wisten wij niet, dus wij mee bleren, uit de maat, uit de toon.

Daarna moesten wij beginnen met eten van onze pepernotenmaaltijd.

De andere Piet pakte het bestek, dat dubbel viel, hij pakte meteen daarna mijn (normale) bestek, vouwde het met alle kracht dubbel en weg was mijn goede bestek. Ons lachen moest heel voorzichtig gebeuren anders verdween onze schmink, maar de hele dag waren de Pieten meer kattekwaad aan het uithalen dan de kinderen.

Een andere keer dacht de andere Piet dat er een draadje van mijn pak geplukt moest worden, maar daar bleek een hele kluwe wol aan vast te zitten. Zelfs Sinterklaas gleed van zijn zetel van de lol.

Een jaar daarop had ik een piepkleine vibrator in mijn handschoen gestopt en tijdens ons podium optreden moest ik Sinterklaas een hand geven, die zich doodschrok en helemaal uit zijn rol viel. De andere Piet, die zijn dochter was, zag Pa Sint helemaal uit zijn rol vallen, wat nog nooit gebeurd was en vroeg fluisterend wat er aan de hand was. Hij zei keihard, geef jij Piet eens een handje, want dat heb je vandaag nog niet gedaan.

Piet gaf mij een hand en heeft zeker 5 minuten ademloos lachend naar mij staan kijken.

Eens had ik mijn keyboard meegenomen om Sinterklaas liedjes op te spelen en daarbij kun je geen zwarte Pieten handschoenen aan hebben.

Frans en ik hadden bedacht dat ik mijn zwarte tuinhandsschoenen onder mijn Pietenhandschoenen aan zou hebben en de Pietenhandschoenen uit zou trekken om te gaan spelen. 

Achter in de zaal stonden de ouders, die kwebbelen altijd. Ik ging staan (de andere Piet wist het ook niet) trok mijn Pietenhandschoenen uit en de hele zaal achterin met ouders viel stil. Er werd gesist van: straks zien de kinderen het, stom, stom, maar heel langzaam kwamen er mijn andere zwarte handschoenen onderuit.

Het gelach was enorm. De andere Piet had al in mijn oor gefluisterd, niet doen, wat doe je nou, stommerd!!! De kinderen hebben van het tumult natuurlijk niets gemerkt, maar wij hebben er jaren lol over gehad.

Wij lagen eens met de boot in Enkhuizen en daar vertelde een man aan boord van een buurschip, dat ze op school zulke leuke Pieten hadden en ik kon hem vertellen dat een van die Pieten de vrouw voor hem was. Zoals u begrijpt hebben wij enorm veel herinneringen opgehaald.

          **************

Voor vrienden heb ik eens zonder hun medeweten een huwelijkstaart gemaakt.

Stiekum hun gebak afgezegd bij de banketbakker en wij kwamen net voor de koffie met deze taart binnenwandelen.

Zij hadden niet eens gemerkt dat er in de keuken van het feestgebouw geen gebak klaarstond. Maar het succes was enorm.

Het was een heel gedoe, want de marsepein moest eerst gemaakt worden en daar roosjes van gekneed.

Je ziet aan Frans' gezicht dat het een heel gewicht was. Een andere kennis had de stellage voor ons gemaakt, want geen banketbakkerij had zo'n grote stellage te huur of te koop. Het bruidspaar (bovenop), was niet te koop, (de meesten waren te klein), dus ook zelf maken.   

                ****************

zo hebben wij eens door Keulen gebanjerd tijdens carnaval.

Wij waren uitgenodigd om carnaval te vieren in Keulen. Ik had dikke pakken gemaakt van schuimrubber, want het kon nog wel eens koud zijn. Wat ik niet wist was, dat Keulen door dwergen was gebouwd, zoals daar verteld wordt. De praalwagen van prins Carnaval stopte voor ons tijdens de optocht, bracht de carnavals groet en we werden bedolven onder toegegooid lekkers. De mensen, die ons uitgenodigd hadden, straalden van trots, maar wij begrepen er niets van, tot dat zij het ons vertelden.

Daarna hebben wij alleen nog maar samen in polonaise verder gelopen.

             ***************

Heerlijk om eens een 'goede' fee te zijn. 

Nog steeds nieuwsgierig naar mijn belevenissen?

Kijk dan maar verder.