|
Onze dieren.
30 juni 2013
Eindelijk is het gelukt om een foto te maken van onze Goeroe (valkparkiet) terwijl hij mijn Sangria opdrinkt.
Hij stopt zijn snavel in mijn glas, nipt en schudt zijn snavel schoon.
Waarom kan hij niet gewoon met zijn poot of met een tissue zijn snavel schoonpoetsen. De trui die op de leuning lag, moest weer gewassen worden, want de spetters vliegen tijdens het schudden in de rondte.
lekkah !
We zijn er ook achter gekomen dat de vogels van chips houden.
Gelukkig snoepen wij dat een heel enkele keer, anders moeten de vogels ook op dieet. Ze eten samen wel een hele grote chip.
Onze grote witte goudvis logeert weer bij mijn zus. Zoals ieder jaar.
Wij wisten het al, maar ook zij heeft odnervonden dat als Vis iets lekkers wil, dat hij met zijn staart een plens water uit zijn aquarium kiepert.
Mijn zus verwent hem nog meer dan wij doen. Zij begon met stukjes brood en rijst, maar nu krijgt hij al stukjes (piemeltjes zegt ze) biefstuk, kaas en nog veel meer lekkers. Volgens ons houdt hij vanuit zijn aquarium alles in de gaten. Er wordt gezegd dat vissen een kort geheugen heeft, maar wij denken dat het wel een wat langer geheugen heeft.
Wij zagen vorig jaar dat na 3 maanden weg te zijn geweest, hij meteen aan de kant van de valkparkieten-kooi ging liggen en weer met de valkjes meeliep toen ze om de bak trippelden.
Hoewel het een eeuwige jaloezie verhouding zal blijven, zoeken onze valkjes Beauty steeds weer op. Ze trippelen vlakbij haar en blijven kijken tot dat Beauty het opeens helemaal zat is, uit zijn startblokken springt en de Valkjes achterna gaat, onder luid protest van de vliegbeesten.
Wij hoeven niet op te letten of ze op mijn poppenhuis zitten, want er wordt
blaf-alarm gegeven en verjagen wij ze van het huis. Wij mopperen natuurlijk, maar stilletjes genieten wij van dit samenspel.
doet ie het of doet ie het niet?
Vandaag 12 mei 2012 heb ik Beauty geknipt.
Als ze nat werd dan duurde het uren voordat ze droog was.
Nadat ik met Tannetje, haar homeopatische dierenarts had overlegd,
vonden wij het voor de zomer een goed idee.
5 uur ben ik aan het knippen geweest en wat het fijne was, dat ze het
ze fijn vond dat ze al die uren doodstil heeft gelegen.
Haar oren en staart hebben nog lange haren, maar misschien knip ik
die morgen ook wel kort.
Ze heeft weer het donkere maskertje dat ze als pup ook had.
Ben benieuwd of ze nu wat meer met de andere honden speelt.
sept. 2010
14-4-2010
Wij hebben altijd dieren gehad.
Ze komen binnen en gaan pas uit ons leven als ze overleden zijn.
We herinneren alle dieren met even veel liefde.
Nu hebben wij een schattige Shi-zu, Beauty,
geboren op 22 mei 2009.
Wij hebben al veel pups gehad, maar deze overtreft alles. Volgens ons kan ze niet normaal lopen, rent alleen maar, blaft om en voor alles. Is wel gehoorzaam als het haar uitkomt.
het is dat er een snoepje voor me gehouden wordt anders.....
Ze wil melk als ik melk drink. Koffie vindt ze niet meer lekker, haar eigen eten is niet zo lekker als onze warme maaltijd.
Nu er constant sneeuw ligt zijn de lange haar best wel lastig. Na een kwartier rennen met andere honden in de sneeuw, wordt ze een ijshondje, dat niet meer kan lopen vanwege alle sneeuw in haar haren, die ijs worden.
Binnengekomen rent ze naar de bank, waarop een grote badjas ligt en dan moet ik zeker een kwartier fohnen.
De eerste keer vond ze het vreselijk, maar nu voelt ze dat het ijs weggaat en blijft languit stil liggen totdat ze helemaal droog is.
De valkjes zijn echte pestkoppen.
Hier zie je ook de 2 valkparkieten, die wij nu hebben.
De grijze GOEROE hebben wij al een paar jaar en de "witte" parelvalkparkiet PARELTJE heb ik dit jaar gevangen op Loosdrecht, wij daar lagen met onze boot.
Zo kwam Pareltje in ons leven.
Goeroe floot prachtig aan boord: Beautifull Dreamer en
La Cucaracha. Ik hoorde zachte piepjes op de wal. Daar zat een verzopen valkje.
Ik riep mijn man en die zei: "vang hem".
Dat deed ik, bekeek hem snel en stopte hem in de kooi bij Goeroe. Je hebt dan 2 mogelijkheden of ze vinden elkaar lief of ze vermoorden elkaar.
Er gebeurde niets, dus het was goed.
Goeroe vliegt altijd de hele dag los rond in huis.
Op de boot mag dat alleen 's avonds, omdat onze deuren overdag altijd openstaan en om 10 uur 's avonds gaat onze schuifpui altijd dicht.
Dat gebeurde ook die avond, alleen klom Goeroe op de kooi en Pareltje volgde voorzichtig. Wij waanden ons op de Amsterdamse Walletjes. Er werd gevreeen, gekwetterd, wij merkten dat ze het goed konden vinden.
Goeroe nipt altijd van mijn rode wijn en tegenwoordig van Frans' zijn biertje, maar van Pareltje merken wij geen alcoholische voorkeur.
Je weet dat een losvliegende vogel rommel geeft, maar 2 losvliegende vogels produceren zoveel meer rommel.
Onze pup doet zijn ontlasting op een bak met houtkorrels. De vogels vinden die korrels ook erg leuk, we vinden ze overal. Die korrels stoppen wij in een leeg groentenblik zonder deksel en Pareltje vindt niets leuker dan die korrels uit de bak pikken en dan buiten dat blik kapot te maken en naar Beauty te gooien.
Wie wie plaagt weten we niet zeker, maar Beauty besluipt de vogels en de vogels dagen de pup uit. Prachtig om te zien.
Toetsie was onze vorige zwart-witte Shi-zu, die allergisch voor van alles werd en veel zorg na haar 4e jaar nodig had.
Ze werd helemaal kaal, stonk en vervelde.
We hebben haar dit jaar op 4 mei precies tijdens Dodenherdenking thuis moeten laten in slapen. We hebben Toetsie heel veel langer kunnen houden door homeopathie gecombineerd met gewone medicatie door Tannetje Koning voorgeschreven. We hebben ge-T-touched. Toets maakte me iedere morgen om ong., 6 uur wakker en ik moest dan de bij Jana Kalenda (T-touch) geleerde draaiingen bij haar doen, na een kwartiertje vond ze het genoeg en viel ontspannen in slaap.
We hebben 13,5 jaar van haar mogen genieten en deze vakantie aan boord misten we haar, geen Toets meer in de wind aan dek, geen geblaf om aan dek te mogen, haar tuigje hing doelloos aan de haak. Wat kun je een hond missen.
Toetsie in goede dagen
Wij hebben ruim 4 jaar de Duitse herder van mijn moeder in huis gehad.
 Toets en Farah.
Farah was 10 jaar toen ze bij ons kwam en werd ruim 14 jaar oud. Het laatste jaar werd ze zo dement dat we besloten haar hier in huis in te laten slapen.
Ze kwam bij ons, omdat mijn moeder ziek werd en niet meer voor haar kon zorgen. Als ze mij zag was ze altijd al dol van enthousiasme. Mijn moeder werd opgenomen in het ziekenhuis en alle dieren, Farah, angora poes Beauty en 2 valkparkieten in aparte kooien kwamen bij ons. Omdat mijn moeder heel erg moe bleef na haar operatie besloten we dat wij de dieren zouden blijven verzorgen.
Farah wilde na Ma's ziekenhuis en verpleeghuis opname in eerste instantie niets meer weten van mijn moeder. Ze had het hier zo naar haar zin en zo dichtbij de uitlaatplaats en geen trappenlopen, dat ze waarschijnlijk dacht van heee, met haar ga ik niet meer mee.
Pas na een weekje vakantie samen aan boord met mijn moeder was het weer koek en ei tussen die twee. Die eerste vakantie aan boord met Farah was behoorlijk bewerkelijk, want ze kon niet tegen het vreemde water dat wij aan boord namen. Ze kreeg 3 weken diaree en diverse malen kwakte ik de vloerbedekking in het buitenwater. Gelukkig was het die vakantie steeds mooi weer wanneer dat gebeurde, maar ik weet wel leukere klusjes.
Farah werd helemaal mijn hond, ik vond het vreselijk voor mijn moeder, maar ze had haar nieuwe bazin gekozen.
Bij ons was ze altijd lief op straat, maar bij mijn moeder in de buurt was het een dominante tante, die vaak haar strubben overeind had staan als er een hond bij haar in de buurt kwam.
WE, vooral ik, hebben genoten van deze heerlijke hond.
Van de 2 valkparkieten van mijn moeder hebben we geen foto's samen. wel van Corrie.
Corrie zat graag op mijn schouder.
De ene ging heel snel dood en de andere Corrie leefde nog heel veel jaren bij ons, Ze was superlief, probeerde mijn huig te kussen en was super handtam en zat zo graag bij mij.
Omdat ze reuma had, kreeg ze medicijnen en die heel vies smaakten. Na de druppel kreeg ze altijd een druppel suikerwater en dan knapte ze heel snel weer op.
Na Corries dood, wilde ik weer een ander valkparkiet en dat werd dus Goeroe. Die is nooit zo handtam geworden als Corrie.
De Angora poes van mijn moeder, ook Beauty genaamd ging na een jaar dood. Ze was bij mijn moeder al aan een tumor geopereerd, die niet helemaal weggenomen kon worden.
De ene dag was ze nog goed en de volgende dag was ze zo ziek dat we besloten haar in te laten slapen.
Wat was het stil in huis daarna: geen gemekker meer om een stukje vlees of melk.
Wij hebben diverse katten gehad.
Moppie die 29,5 jaar werd. Zo'n makkelijke poes, die 3 nestjes heeft gehad voor we haar lieten steriliseren.
At alleen maar Brekkies en was een echte buitenkat.
Altijd verliefd op de lelijkste kater uit de buurt, wij noemden die kater De Aap.
Haar zoon Tijger (een felle rode kater) werd 19. Wanneer ik hem ving om te ontvlooien, dan moest moeder Moppie buiten zijn, anders beet Mop mij. Heb eens een Tetanus injectie moeten halen, omdat ik op diverse plekken gebeten was door haar. Het bleef haar zoontje en die moest beschermd worden.
Nadat Tijger 1 keer gevangen was, kreeg ik haar de eerste daaropvolgende weken niet meer te pakken.
Tijger kreeg een ernstige oorontsteking en omdat ik hem niet iedere dag kon behandelen, moesten we hem in laten slapen.
Wij hebben een hele leuke Maltezer Banjer gehad, die bleek later een hart afwijking te hebben. Ik heb een paar keer op een vluchtheuvel in Amsterdam met haar gezeten, omdat ze dan zo benauwd was, dat ik dacht dat ze stikte.
Ik bleef dan naast haar zitten en streelde haar en dan kwam ze langzaam weer bij haar positieven.
Ze speelde altijd heel veel met de teckel Dimple van mijn zus. Wij moesten altijd lachen als ze op de plaat voor onze haard ging liggen en Dimple haar dan met rust liet, maar honden voelen elkaar waarschijnlijk feilloos aan als een van hen niet goed is. De dierenarts wist niet of het haar hart of epileptische aanvallen waren. Ik zag nooit een blauw tandvlees, dus we kozen voor epilepsie.
Banjer, Dimple van mijn zus en Waldi van mijn moeder.
Op een dag, wij kwamen thuis van de boot en toen kreeg ze zo'n aanval, nadat ze een hard snoepje had gegeten. Frans riep dat ze stikte, maar ik zei dat dat nou zo'n aanval was. Maar i.p.v. dat ik haar rustig streelde, gaf ik haar een paar tikken op haar rug, want misschien zat dat snoepje toch in haar verkeerde keelgat.
Ze keek me aan met een blik van: baasje wat doe je nou.
Ze zakte door haar poten, maar Frans wilde haar niet zo laten wegzakken en begon met mond-op-bek beademing. En ze kwam terug, wij renden naar de auto, Frans met de hond in zijn armen en binnen 2 minuten waren we bij de dierenarts. Omdat Frans riep dat hij haar terug had, parkeerde ik rustig de auto, nadat ik hen bij de ingang van de arts had afgeleverd. Het zou wel weer het zoveelste loos alarm zijn.
Toen ik bij de arts binnenliep, vertelde de assistente me dat het niet goed ging, maar toen ik bij de behandeltafel kwam, zag ik dat ze al dood was. Alles had ik verwacht, maar niet dit, haar overleden te zien. Wat was het een leuke hond.
Banjer samen met de hond Waldi van mijn moeder
Onze fox-terrier ZOEF was een wegrenner. Als de deur open ging dan glipte ze de deur uit. Ik kon roepen als een gek, maar ze rende en rende. Met de fiets racete ik de buurt door, roepend Zoef, Zoef, maar na een hele tijd en heel ver weg, kreeg ik haar pas te pakken.
Ze vrat vergif. IK had een zakje, dat je op een zere plek moest leggen bij de drogist gekocht,op aanraden van de fysiotherapeut. Het was warm en koud te gebruiken.
Ik had het op de tafel laten liggen en op een morgen vond ik Zoef bewusteloos op de bank, haar kopje lag op dat zakje. Ik belde de dierenarts en die belde een informatie nummer en Zoef bleek koelvloeistof uit dat zakje te hebben opgelikt. Kort daarvoor was er in Spanje een schandaal geweest met rode wijn. Oplichters hadden rode wijn vermengd met koelvloeistof en daardoor waren diverse mensen overleden en sommige mensen waren voor het leven gehandicapt geraakt.
Onze Zoef en Tijger
Dat levensgevaarlijke spul had onze hond binnengekregen.
Zoef kreeg een infuus de hele dag en 's avonds mochten we haar ophalen, maar ze kon niet meer lopen en zwom door de kamer als een zeehond. De dierenarts gebeld, ze kreeg een injectie tegen hersenvocht en die nacht is de meest vreselijke nacht die ik me kan herinneren ooit met onze dieren te hebben meegemaakt.
Ze kreeg de ene epileptische aanval na de andere en midden in de nacht besloten we de dierenarts te bellen en haar in te laten slapen. Dit was hels voor dat lieve beest.
We gingen met de taxi naar de dierenarts en de chauffeur was zo bang voor de schreeuwende en gillende Zoef, dat we niet reden maar vlogen.
Gelukkig was ze heel snel uit haar lijden.
Ik heb hemel en aarde bewogen bij de Keuringsdienst van Waren om waarschuwingen op zo'n zakje te krijgen. Na heel veel belletjes, brieven en uitleg, is aan mijn verzoek voldaan. Ik kreeg van de fabrikant een excuus brief en een prachtig boeket bloemen, maar ik hoop dat geen hond of kat zoiets door dat vreselijke spul meer mee hoeft te maken.
Onze eerste poezen waren Miss en Baksel. Wij woonden toen aan boord. Ze waren zo lelijk, dat wij hen samen als misbaksels door het leven lieten gaan.
De ene viel uit een boom en hield toevallen aan over en overleed daaraan na een tijdje.
De ander zat eens met zijn poot in een melkfles vast, die aan het dekzeil van de boot naast ons schip lag. Ik hoorde iedere keer een zielig gemauw. Achteraf bekeken miauwde ze iedere keer als ze met haar koppetje boven water kwam. Zo vond ik haar en we gingen op zoek naar een dierenarts, want ze was niet helemaal meer bij haar positieven.
Na een uur was er een dierenarts bereid ons te ontvangen, we spreken over 1968 en toen werd er weinig rekening gehouden met dieren.
We moesten snel weer naar huis en de poes op een kruik leggen, haar proberen warme melk in haar bekje te druppelen en het beste er van hopen. Dat hopen heeft geholpen, ze knapte helemaal op.
Een hele tijd daarna kwam een buurman aankloppen en die vertelde dat onze kat aangereden en dood op de weg lag. Frans pakte de overleden kat op en legde haar op het achterdek van onze boot en kwam binnen om te overleggen wat we wilden doen met haar.
Een deur van onze boot sloot onderaan niet helemaal en er zat een spleet tussen de deurpost en de deur. Ik zat met mijn rug naar de deur en opeens zei Frans: "hee kom maar binnen Baksel". Ik kwaad natuurlijk en vertelde hem dat ik van zulke grappen niet gediend was. maar hij hield vol, dat hij baksels poot had gezien, die probeerde de deur open te krijgen. Ik kwaad, hij rende naar die deur, maakte hem open en ja hoor, daar stond Baksel in levende lijve.
Frans naar buiten en de dode kat bekijken, bleek die poes bijna exact dezelfde tekening te hebben als onze levende. We hebben de overbuurman er weer bij gehaald en gevraagd of die deze dode poes misschien bij een ander had gezien, maar hij herkende hem niet.
Zijn baasjes hebben deze kat jammergenoeg nooit meer gezien.
Baksel is later aan een longontsteking overleden en dat was het einde van Miss en Baksel.
Wij hebben een onvergetelijke herinnering aan onze eend.
Mijn moeder en vader hadden een kuikentje aan boord genomen. Dat diertje was de hele dag zonder ouders geweest en maar piepen. Mijn moeder kon het niet meer aanzien, dus het eendje aan boord genomen, omdat er geen moedereend kwam opdagen.
Thuis maakte Pa een kooi op het balkon, maar ze vonden het eigenlijk geen leven voor zo'n kuikentje.
Dus eendebeest kwam bij ons aan boord.
Na 3 maanden was er nog geen groei te bespeuren en wij besloten naar de Kliniek voor Daadwerkelijke Dierenbescherming in Amsterdam op de Rozengracht te gaan. De eend kwam van alles te kort.
Ik moest hem geknipte verse vis, geprakte ei, gist en strooivoer geven. Het consult kostte 0,25 cent.
Naar de verse vis kon het kuikentje fluiten, want ik durfde dat niet aan te pakken, maar iedere morgen voor ik naar mijn werk ging, kreeg het kuikentje in zijn kooi zijn eten.
Hij groeide als kool en binnen 3 maanden was het een volgroeide eend. Hij liep aan dek en een van de katten was altijd met hem aan het spelen. Die kat liep op de opbouw en sloeg dan naar de eend zijn kop.
Op een dag stond de buurman van een andere boot op mij te wachten en vertelde dat hij de eend uit het water gevist had, want hij was zinkende en alleen zijn kop lag nog op een stukje hout en zo was hij blijven "drijven".
Wij wisten niet dat wij zijn vetklier achteraan hadden moeten activeren.
Dus de eend mocht niet meer los aan dek, wanneer ik werkte. Hij kreeg een prachtige kooi aan dek.
Op een morgen kwam ik buiten en de eend had overal bloed en bleek aangevallen door een rat.
Er kwam 's morgens een handeling bij voor ik naar mijn werk ging, de eend ging naar binnen met kooi en al en mocht pas weer aan dek als ik thuis was.
Dat vonden wij eigenlijk geen eendenleven en ik zocht naar een nieuw tehuis. Dat vond ik in de dierenwinkel. Er was een Duitse herder fokker, die hem graag wilde hebben, maar vroeg of ik hem nog een paar dagen wilde houden.
Die fokker heeft een prachtige ondiepe vijver aangelegd, een mooi hok en de eend ging een leuke toekomst tegemoet.
Een jaar daarna kwam ik die man weer tegen en vroeg hoe het met eend ging. Hij keek bedremmeld en vertelde dat eend vrij over zijn terrein had mogen lopen. Hij ging bij ieder hok langs, maar op een dag stak hij bij een hok zijn kop naar binnen en een nare herder beet zijn kop eraf.
De man vond het heel erg, maar ik vertelde hem dat hij de eend toch een prachtig leven had bezorgd en hij was blij dat ik het begreep.
Zelfs deze eend vergeten wij niet.
Verder hebben wij een paar witte en bonte ratten gehad.
Frans was weg van ratten, dus namen wij mijn moeders rat over. Onze zoon speelde met deze rat, die super tam was.
Na 3,5 jaar kreeg de rat tumoren en ik ging naar de dierenarts. Die hem liet inslapen. De anderen werden allemaal ongeveer even oud en kregen tumoren en moesten allemaal inslapen.
Ik was altijd in tranen, want het was altijd aan mij om dit te doen. Eens was ik zo verdrietig over onze rat, ik kwam langs de kerk (in tranen) en er werd gefloten vanaf de in de steigers staande kerk. Ik keek naar boven en de bouwvakkers zagen mijn betraande gezicht. Zij zeiden ach meissie, wat is er? ik zei: heb mijn rat in moeten laten slapen. Die mannen durfden natuurlijk niet te lachen, maar keken bezorgd en deden lief. Zoiets vergeet je natuurlijk niet zo snel.
We hebben een Siamese poes gehad, echt een ongeluksvogel. Brak de ene keer haar pootje en de andere keer haar staart. Mijn ouders konden hem niet meer houden. Hij gilde zo hard dag en nacht dat de buren begonnen te klagen. Omdat wij geen buren hebben die last van ons kunnen hebben, namen wij dit poesje. Op de 3e dag bij ons verkende ze ons huis en viel uit het raam, liep om het huis heen en kwam via de achterdeur weer binnen. Wij blij en zeiden nog opgewekt: zie je, ze kent het huis nu al. Maar het enorme gebler bleef, wij kwamen er achter dat ze doof was. Na een tijdje begon het gebler steeds erger te worden en ging naar onze dierenarts om het eens te bespreken, wat wij konden doen.
Ik tilde haar uit de tas en de arts zei: "hee die is blind". Nee vertelde ik hem, ze was doof. Ze werd helemaal bekeken en ik zag zelf ook dat de pupillen niet reageerden en dat ons poesje ook blind was. Daarbij opgeteld, dat er bij ieder vreemde draai een poot brak, doof en blind was, kwamen wij tot de conclusie dat of de poes constant onder de kalmerende middelen moest blijven of inslapen.
Uiteindelijk heb ik onder tranen beslist dat dit leven zo triest zou zijn en dit nog geen jaar oude poesje te laten inslapen.
Onze zoon kreeg een Gerbil, een woestijn ratje.
Hij stond op de tafel in de kamer en ik hoorde gepiep. Ik dacht dat is natuurlijk te druk voor zo'n nieuweling, dus zette hem op het aquarium. Een tijdje daarna weer gepiep.
Ach ik stom mens, natuurlijk is het te warm op een aquarium, dus toen op de kamer van onze zoon gezet op de kast. Een tijdje daarna hoorde ik weer gepiep, dacht: nou ja, maken die beesten altijd zo'n lawaai?
Dus in de kooi gekeken en wat zag ik, niet 1 Gerbil, nee er waren er 8.
De Gerbil was moeder geworden. De dierenwinkel gebeld en hen bedankt en gefeliciteerd met de uitbreiding. Na 6 weken mochten wij de Gerbil babys (terug) brengen en wij kregen er een zak voer voor, maar de moeder bleek een echte bijter te zijn en wij vonden een nieuwe eigenaar.
Dat was het einde tijdperk Gerbils.
Wij hebben ook nog een kanarie gehad, die prachtig zong.
Mijn vader, die onze zoon graag vieze woorden leerde, zei dat hij Lulletje moest heten.
Eens stonden mijn zoon en ik in de dierenwinkel en wij haalden zaaizaad voor in de tuin en onze zoon riep: "we moeten ook nog zaad voor Lulletje kopen". Je had de blikken van de andere mensen in de winkel moeten zien.
Onze Moppie was een jagertje en als ik wegging moesten wij Lulletje boven op een hoge kast zetten.
OP een dag kwam ik thuis en lag de kooi beneden en Lulletje was nergens te vinden.
Behalve een veer hebben wij nooit meer iets van Lulletje teruggevonden. Vreselijk jammer want die kanarie zong zo heel erg mooi. Maar tegen een jagende kat bleek niets bestand.
Ten leste (onze eerste hond) was er Wodka. Echt een scheepshond.
Een grote zwarte Koningspoedel.
Ik haalde hem uit het asiel. Een weglopertje.
Het was een superhond.
Hij vrat de schoenen van Frans op, tot ik hem dreigde terug te brengen naar het asiel als ie het nog 1 keer deed.
Nooit meer gedaan.
Mijn zus verstopte zich en we vroegen Wodka haar te zoeken en vond haar altijd overal.
Als Wod zijn wegloopzin had, konden wij roepen, dreigen, maar ze ging.
Na een tijd kwamen wij er achter dat als wij de motor van onze tjalk startten, dan kwam ze rennend, hijgend en blaffend aan boord. Waarschijnlijk bedoelend van: hee zijn jullie van plan te vertrekken zonder mij?
HIj verhuisde mee naar ons huis en al liet ik hem een uur uit, bij de voordeur aankomend draaide hij zich om en rende als een gek weg. Na een uurtje kwam hij weer thuis en was dan genoeg uitgelaten en sliep een gat in de dag.
Op een trieste dag lag ze voor ons huis en bleek een acute hernia te hebben. De hele zaterdag rondgereden om een dierenarts te pakken te krijgen. Uiteindelijk bleek dat hij in moest slapen.
Maar als ik aan Wodka denk dan weet ik dat het de gekste en grappigste hond is geweest, die we ooit hebben gehad.
We hebben ook nog een prachthond gehad uit het asiel, die ons hele huis opvrat. Als ze liep dan deinden haar lange haren zo prachtig. Na een bezoekje aan de Hiswa kwamen we onze straat inrijden. Iedereen zwaaide !!! Huh, deden ze anders nooit. Voor ons huis, bleek dat de nieuwe vitrage gedecimeerd was tot een valletje met allerlei draden er aan. Ach, de jongens uit de buurt hadden natuurlijk tegen de ruiten getikt en was de hond tekeer gegaan tegen de vitrage.
We moesten eens naar de bouwer van ons eerste caso. Op het erf liepen 2 Duitse herders rond. We lieten de hond in de Renault 4. We bespraken de plannen en bij terugkomst bij de auto bleek de hemel uit de auto gevreten.
Tja dat was de schuld van die Duitse rothonden, zij hadden onze hond gek gemaakt.
Maar na een paar weken, alles was verder goed gegaan en moesten wij een paar uurtjes naar onze verzekeringsman.
Bij thuiskomst stond een hele boze buurman ons op te wachten, blerend dat we nou eens wat aan die rothond van ons moesten doen. Om niet buiten te staan bakkelijen, gingen we naar binnen. De buurman zijn mond viel open want wat bleek: onze deurposten waren bijna doorgeknaagd, verf overal afgevreten. Er stond vanwege motorencursussen een zware dieselmotor in de kamer, die helemaal verschoven was. Een stapel kranten, die de volgende dag zou worden opgehaald, was versnipperd en lag verspreid over onze kamervloer. Het was een grote bende. De boze buurman droop af met de mededeling dat hij wel een andere keer kwam praten. (Later vertelde hij me dat hij nog nooit zoiets had gezien)
De volgende dag ben ik teruggegaan naar het asiel met de mededeling dat we deze prachtige lieve hond niet konden houden en dat ze hem moesten in laten slapen. Had ik dat toen maar zelf geregeld, maar dat is napraten.
Een tijd daarna word ik aangeschoten door een oudere dame met de vraag: heeft u deze hond gehad? Naar de foto kijkend was het inderdaad onze vorige hond.
De dochter van deze dame had deze hond uit het zelfde asiel gehaald als wij, zonder enige verwijzing naar haar verleden en bij die dochter had de hond ook enorme schade aangericht, afgevreten knoppen van bedden, matrassen vernield en veel meer.
Zij waren niet naar het asiel teruggegaan, maar naar hun dierenarts. Deze had een hersentumor geconstateerd en zij moest inslapen. Het asiel heeft nooit op het verhaal gereageerd. Een gemiste kans en een triest verhaal over ook een hele leuke hond.
De vervangende hond,een Friese Stabijuit het zelfde asiel bleek incontinent te zijn. Mijn moeder kwam een week voordat ze geopereerd zou worden aan incontinentie bij ons op visite. Bij binnenkomst was de hond zo enthousiast en sprong tegen moeders op. Even daarna bleek ze nat vanaf haar middel tot aan haar knieen. We zeiden tegen elkaar dat het net op tijd was dat ze geopereerd werd, want het werd nu wel heel erg.
Een kwartiertje daarna kwam mijn vader binnen( hij moest nog een boodschapje doen) en mijn vader werd ook zeer enthousiast begroet. Wij zagen dat ook hij kleddernat was vanaf zijn middel tot aan zijn knieen.
Pa was toch niet ?????
Nee, het was onze hond. Je kende 35 jaar geleden het gebruik van een bench nog niet, misschien was dat een goede oplossing geweest, maar toen ging de hond terug naar het asiel en verdween uit onze blik. Ik hoop dat het goed gegaan is met de hond.
Onze zoon wilde graag een konijn.
Het eerste konijntje dat wij kochten voor zijn verjaardag, moest twee dagen bij mijn ouders blijven, want er zat tussen aankoop en het cadeautje geven 2 dagen.
's Avonds belde Ma op om te zeggen, dat het konijntje dood in zijn nieuwe kooi lag.
De volgende dag haalde ik het dode konijntje op en bracht het naar de winkel terug. In die tijd (het was 25 jaar geleden) was er geen garantie op de aankoop van dieren.
Ik kocht een nieuwe bij diezelfde zaak en liet het dode konijntje achter.
Het nieuwe konijntje ging weer naar mijn moeder voor 1 nachtje, maar 's avonds belde ze weer op dat het kleintje amechtig lag te hijgen en dat het volgens haar ook weer ziek was.
De volgende dag heb ik het weer terug gebracht en de verkoper zei dat hij het wel een tijdje zou houden tot het weer beter was. Maar het was een cadeautje en wilde het vandaag geven en ik wilde geen ziek beestje en zeker niet pas over een tijdje weer thuis krijgen.
Voor half geld kreeg ik een ander schattig wolletje mee en de winkelier deed er meteen medicijnen bij, zodat het konijntje als het ziek mocht worden, meteen antibiotica kreeg.
Soms denk ik wel eens: ik had geen ander konijntje meer bij hem moeten kopen. Maar dat is achteraf praten.
Zo kwam KNABBEL bij ons.
Knabbel ging in de weekenden mee aan boord. Een konijn heeft geen zeepootjes en dat bleek ook bij deze viervoeter, want Knabbel werd altijd zeeziek. Voor een weekend was het niet super erg, want dan voeren wij toch niet heel veel, maar in de vakanties bleek het heel naar voor Knabbel te zijn.
Knabbel was niet alleen zeeziek, Knabbel bleek ook epileptische aanvallen te hebben.
De dierenarts had er een medicijn voor en als ik dat maar elke dag gaf, kwamen er geen aanvallen meer.
Dit bleek inderdaad zo te zijn.
Knabbeltje was een hongerig dier. Als ik zijn kooi opende en hij dacht iets te krijgen, sla, wortel of iets anders, dan kwam hij grommend op je af rennen en griste het uit je hand. Ik was daaraan gewend. In de volgende vakantie ging Knabbel naar mijn ouders en daar deed hij hetzelfde.
Ik had mijn moeder wel verteld van de grom-pak-wegren gewoonte, maar zij had niet verwacht dat het met zo'n geluid, kracht en vaart zou gaan. Zij werd een beetje bang voor dat schattige wolletje.
Mijn zus stelde voor die volgende vakantie voor Knabbel te zorgen. Zij wist van zijn gewoonte en had het wel eens bij mij gezien en hij logeerde die vakantie bij mijn zus.
De vakantie daarop hadden mijn zus en ik gelijk vakantie en ging Knabbel naar kennissen van ons.
In die vakantie is Knabbeltje doodgegaan. Onze zoon was erg verdrietig hierover, maar hij wilde nooit meer een ander konijn.
Over het aquarium, dat wij jaren hebben gehad, is weinig te vertellen. Ook met vissen kun je een soort band krijgen, want na een tijdje kwamen ze naar voren als ik met voer kwam. Je bent er druk mee, met kweekbakjes, algen verwijderen, water kwaliteit op peil houden, plantjes vernieuwen enz. Het was erg leuk, maar we kregen er een ziekte in en alle vissen gingen dood en nadat de bak jaren op zolder had gestaan, bleek het gebarsten en werd weggegooid. Einde aquarium-verhaal.
Dit waren onze dieren en stuk voor stuk waren het schatjes, die we nooit zullen vergeten. Of dat ook geldt voor onze aquarium bewoners???????
Ik spit onze fotoboeken nog door en vind ik fotoos van onze dieren dan zet ik ze hierbij.
| 
