Onze dieren.
Onze Beauty.
Wij hebben momenteel 3 dieren.
Onze hond Beauty, onze valkparkiet Goeroe en onze vis Blub.
Beauty is een schattige Shi-zu geboren 22 mei 2009
en heeft een heel eigenwijs karaktertje.
Bijv.:
Wij hebben een prachtige uitlaatplaats, maar als de dame geen zin
heeft over het natte gras te lopen, dan moet ik bijna haar band
over haar koppetje trekken, ze zet zch schrap en laat zien dat zij
denkt: zie maar dat je me meekrijgt. Maar ga ik de kant uit waar
naar Beauty kijkt dan is er geen vuiltje aan de lucht: ze loopt
enthousiast mee.
Dus wat doe je als volgzame hondenmens? Ja juist de kant op, die de
hond wil. Tja goed voor het egootje van Beauty.
Maar verder is ze een heerlijke hond. Wij lopen bij een homeopatische
dierenarts en vanaf haar geboorte meteen naar Tannetje Koning , die
ook een "gewone" dierenarts is, laten nakijken en haar pupy injectie
van haar gekregen.
Wij gaan ieder jaar voor de jaarlijkse inentingen naar haar toe, maar
i.p.v. meteen te prikken, neemt zij eerst bloed af en als er dan een
tekort dreigt van een van de beschermingen, dan pas prikt zij bij.
Tot nu toe heeft Beauty geen tekorten gehad, maar dit jaar zat er
wel een tekort van iets aan te komen.
De kosten van de bloedafname en controle is minimaal en er kan zo
dus niet overspoten worden.
Omdat wij altijd aan de waterkant liggen, wordt Beauty wel ingespoten
tegen Ziekte van Weil. Verder hieronder meer over Beauty.
Goeroe, onze valkparkiet is ong. 9 a 10 jaar oud.
Jammergenoeg ben ik bij de aanschaf eigenwijs geweest en onze
valkparkiet bij een gewone fokker gekocht.
Goeroe was al uit het nestje en zat in de grote volliere.
De fokker pakte hem met een werkhandschoen uit de kooi en
volgens ons is Goeroe daardoor nooit helemaal tam geworden.
Goeroe is stapel op mij, bijt mij nooit hard, zit op mijn schouder
drinkt van mijn Sangria en vrijt met me.
Maar mijn man is haar eerste stopplaats als ze los mag vliegen en
pinda's bij hem haalt of kaasstengels, maar dan....... zit op zijn
schouder en opeens wammes, hap in zijn oor.
Dan krijgt hij een grote mond, vliegt weg naar mij of een van de
wandschilderijen.
Beauty is stikjaloers en zit gespannen naar Goeroe te kijken en
als de vogel rakelings over hem heen scheert dan springt de hond
op en is verheugd dat de vogel weg is bij Frans of bij mij, terwijl
vroeger de 2 valkparkieten vlak langs hem heen konden hippen.
Goeroe samen met mij aan de drank.
Eindelijk is het gelukt om een foto te maken van onze Goeroe
(valkparkiet) terwijl hij mijn Sangria opdrinkt.
Hij stopt zijn snavel in mijn glas, nipt en schudt zijn snavel
schoon.
Waarom kan hij niet gewoon met zijn poot of met een tissue
zijn snavel schoonpoetsen. De trui die op de leuning lag, moest
weer gewassen worden, want de spetters vliegen tijdens het
schudden in de rondte.
lekkah !
We zijn er ook achter gekomen dat de vogels van chips houden.
Gelukkig snoepen wij dat een heel enkele keer, anders moeten de
vogels ook op dieet. Ze eten samen wel eens een hele grote chip.
BLUB, onze goudvis.
Blub logeert vaak bij mijn zus.
Wij wisten het al, maar ook zij heeft ondervonden dat als Vis iets
lekkers wil, dat hij met zijn staart een plens water uit zijn aquarium
kiepert.
Mijn zus verwent hem nog meer dan wij doen. Zij begon met stukjes
brood en rijst, maar nu krijgt hij al stukjes (piemeltjes zegt ze)
biefstuk, kaas en nog veel meer lekkers. Volgens ons houdt hij vanuit
zijn aquarium alles in de gaten. Er wordt gezegd dat vissen een kort
geheugen heeft, maar wij denken dat het wel een wat langer geheugen
heeft.
Wij zagen vorig jaar dat na 3 maanden weg te zijn geweest, hij
meteen aan de kant van de valkparkieten-kooi ging liggen en weer
met de valkjes meeliep toen ze om de bak trippelden.
Hoewel het een eeuwige jaloezie verhouding zal blijven, zoeken
onze valkjes Beauty steeds weer op. Ze trippelen vlakbij haar en
blijven kijken tot dat Beauty het opeens helemaal zat is, uit zijn
startblokken springt en de Valkjes achterna gaat, onder luid protest
van de vliegbeesten.
Wij hoeven niet op te letten of ze op mijn poppenhuis zitten, want
er wordt blaf-alarm gegeven en verjagen wij ze van het huis.
Wij mopperen natuurlijk, maar stilletjes genieten wij van dit samenspel.
Vandaag 12 mei 2012 heb ik Beauty voor het eerst geknipt.
Als ze nat werd dan duurde het uren voordat ze droog was.
Nadat ik met Tannetje, haar homeopatische dierenarts had overlegd,
vonden wij het voor de zomer een goed idee.
5 uur ben ik aan het knippen geweest en wat het fijne was, dat ze het
ze fijn vond dat ze al die uren doodstil heeft gelegen.
Haar oren en staart hebben nog lange haren, maar misschien knip ik
die morgen ook wel kort.
Ze heeft weer het donkere maskertje dat ze als pup ook had.
Ben benieuwd of ze nu wat meer met de andere honden speelt.
Wij hebben altijd dieren gehad.
Ze komen binnen en gaan pas uit ons leven als ze overleden zijn.
We herinneren alle dieren met even veel liefde.
Wij hebben al veel pups gehad, maar deze overtreft alles. Volgens ons
kan ze niet normaal lopen, rent alleen maar, blaft om en voor alles.
Is wel gehoorzaam als het haar uitkomt.
Het is dat er een snoepje voor me gehouden wordt anders.....
Ze wil melk als ik melk drink. Koffie vindt ze niet meer lekker, haar eigen
eten is niet zo lekker als onze warme maaltijd.
Toen er constant sneeuw ligt zijn de lange haar best wel lastig.
Na een kwartier rennen met andere honden in de sneeuw, wordt ze een
ijshondje, dat niet meer kan lopen vanwege alle sneeuw in haar haren,
die ijs worden.
Binnengekomen rent ze naar de bank, waarop een grote badjas ligt en
dan moet ik zeker een kwartier fohnen.
De eerste keer vond ze het vreselijk, maar nu voelt ze dat het ijs
weggaat en blijft languit stil liggen totdat ze helemaal droog is.
De valkjes zijn echte pestkoppen.
Hier zie je ook de 2 valkparkieten, die wij nu hebben.
De grijze GOEROE hebben wij al een paar jaar en de "witte" parelvalkparkiet
PARELTJE heb ik dit jaar gevangen op Loosdrecht, wij daar lagen met onze
boot.
Zo kwam Pareltje in ons leven.
Goeroe floot prachtig aan boord: Beautifull Dreamer en
La Cucaracha. Ik hoorde zachte piepjes op de wal. Daar zat een verzopen valkje.
Ik riep mijn man en die zei: "vang hem".
Dat deed ik, bekeek hem snel en stopte hem in de kooi bij Goeroe. Je hebt dan
2 mogelijkheden of ze vinden elkaar lief of ze vermoorden elkaar.
Er gebeurde niets, dus het was goed.
Goeroe vliegt altijd de hele dag los rond in huis.
Op de boot mag dat alleen 's avonds, omdat onze deuren overdag altijd
openstaan en om 10 uur 's avonds gaat onze schuifpui altijd dicht.
Dat gebeurde ook die avond, alleen klom Goeroe op de kooi en Pareltje
volgde voorzichtig. Wij waanden ons op de Amsterdamse Walletjes.
Er werd gevreeen, gekwetterd, wij merkten dat ze het goed konden vinden.
Goeroe nipt altijd van mijn rode wijn en tegenwoordig van Frans' zijn
biertje, maar van Pareltje merken wij geen alcoholische voorkeur.
Je weet dat een losvliegende vogel rommel geeft, maar 2 losvliegende
vogels produceren zoveel meer rommel.
Onze pup doet zijn ontlasting op een bak met houtkorrels.
De vogels vinden die korrels ook erg leuk, we vinden ze overal.
Die korrels stoppen wij in een leeg groentenblik zonder deksel en Pareltje
vindt niets leuker dan die korrels uit de bak pikken en dan buiten dat blik
kapot te maken en naar Beauty te gooien.
Wie wie plaagt weten we niet zeker, maar Beauty besluipt de vogels en de
vogels dagen de pup uit. Prachtig om te zien.
2014 Inmiddels is Parel overleden. Ze lag opeens dood in de kooi.
ervoor keek ik nog en toen zat hij nog op een stok.
Parel was geringd en Frans heeft de ring verwijderd. De ring bleek van de
Valkparkieten sociëteit te zijn en na een mailtje bleek dat Parel inderdaad
een genummerde ring te hebben. Hij bleek 5 jaar oud te zijn geworden.
Wat niet oud is.
Vanaf de tijd dat wij hem hadden, is zijn poep altijd heel dun geweest.
We hebben van alles geprobeerd, men dacht aan parasieten, dus een middel
in het drinkwater daartegen. Maar je hoorde als hij boven de bank zat altijd
een plons en dan een poepje vallen. Als dat gelukkig meestal naast je valt,
ben je niet blij. Wij moesten een nieuw skai bankstel kopen, want stof, of
een fleece deken besmeurd met dat "poepje" kreeg je nooit meer in kleur.
Na de dood van Parel dachten wij dat Goeroe hem wel zou missen, hoewel het
vaak hommelus in kooi Parel en Goeroe was.
We deden de kooi na het weghalen open en Goeroe begon keigard weer
"La Cucaracha en Beuatyfull Dreamer" te fluiten.
Het leek wel alsof hij blij was dat hij weer het rijk alleen had.
Kwam weer na lange tijd op mijn schouder zitten, dronk weer van mijn Sangria.
Achteraf bekeken was Parel erg dominant en bij alles wat Goeroe deed kreeg
hij een hap.
Ook van Parel hebben wij genoten, maar ook nu is het ook goed.
Goeroe geniet weer van het leven als voorheen. Van de zomer dachten
andere bootvaarders dat er ergens een rare vogel zat, die constant blerde en
floot. Toen men hoorde dat het onze vogel was, vonden mensen het wel leuk.
Het pootje bleek niet raakt te zijn.rond kunnen vliegen
Maar ik koop wel een muilkorf voor Beauty, want de vogel kan niet aan boord
niet altijd in zijn kooi moeten blijven zitten, hij moet ook zeker 3 dagen per
week goed rond kunnen vliegen. Maar door Beauty's gedrag moet er het een
en ander veranderen.
Toetsie was onze vorige zwart-witte Shi-zu, die allergisch
voor van alles werd en veel zorg na haar 4e jaar nodig had.
Ze werd helemaal kaal, stonk en vervelde.
We hebben haar dit jaar op 4 mei precies tijdens Dodenherdenking thuis
moeten laten in slapen. We hebben Toetsie heel veel langer kunnen
houden door homeopathie gecombineerd met gewone medicatie door
Tannetje Koning voorgeschreven. We hebben ge-T-touched.
Toets maakte me iedere morgen om ong., 6 uur wakker en ik moest dan
de bij Jana Kalenda (T-touch) geleerde draaiingen bij haar doen,
na een kwartiertje vond ze het genoeg en viel ontspannen in slaap.
We hebben 13,5 jaar van haar mogen genieten en deze vakantie aan
boord misten we haar, geen Toets meer in de wind aan dek, geen geblaf
om aan dek te mogen, haar tuigje hing doelloos aan de haak.
Wat kun je een hond missen.
Toetsie in goede dagen
Wij hebben ruim 4 jaar de Duitse herder van mijn moeder in huis
gehad.
Farah en Toetsie
Farah was 10 jaar toen ze bij ons kwam en werd ruim 14 jaar oud.
Het laatste jaar werd ze zo dement dat we besloten haar hier in huis in te
laten slapen.
Ze kwam bij ons, omdat mijn moeder ziek werd en niet meer voor haar kon zorgen.
Als ze mij zag was ze altijd al dol van enthousiasme. Mijn moeder werd opgenomen
in het ziekenhuis en alle dieren, Farah, angora poes Beauty en 2 valkparkieten in
aparte kooien kwamen bij ons. Omdat mijn moeder heel erg moe bleef na haar
operatie besloten we dat wij de dieren zouden blijven verzorgen.
Farah wilde na Ma's ziekenhuis en verpleeghuis opname in eerste instantie niets
meer weten van mijn moeder. Ze had het hier zo naar haar zin en zo dichtbij
de uitlaatplaats en geen trappenlopen, dat ze waarschijnlijk dacht van heee, met
haar ga ik niet meer mee.
Pas na een weekje vakantie samen aan boord met mijn moeder was het weer koek
en ei tussen die twee. Die eerste vakantie aan boord met Farah was behoorlijk
bewerkelijk, want ze kon niet tegen het vreemde water dat wij aan boord namen.
Ze kreeg 3 weken diaree en diverse malen kwakte ik de vloerbedekking in het
buitenwater. Gelukkig was het die vakantie steeds mooi weer wanneer dat
gebeurde, maar ik weet wel leukere klusjes.
Farah werd helemaal mijn hond, ik vond het vreselijk voor mijn moeder, maar ze
had haar nieuwe bazin gekozen.
Bij ons was ze altijd lief op straat, maar bij mijn moeder in de buurt was het een
dominante tante, die vaak haar strubben overeind had staan als er een hond bij
haar in de buurt kwam.
WE, vooral ik, hebben genoten van deze heerlijke hond.
Corrie zat graag op mijn schouder.
De ene ging heel snel dood en de andere Corrie leefde nog heel veel
jaren bij ons, Ze was superlief, probeerde mijn huig te kussen en
was super handtam en zat zo graag bij mij.
Omdat ze reuma had, kreeg ze medicijnen en die heel vies smaakten.
Na de druppel kreeg ze altijd een druppel suikerwater en dan knapte
ze heel snel weer op.
Na Corries dood, wilde ik weer een ander valkparkiet en dat werd dus
Goeroe. Die is nooit zo handtam geworden als Corrie.
De Angora poes van mijn moeder, ook Beauty genaamd ging na een jaar
dood. Ze was bij mijn moeder al aan een tumor geopereerd, die niet
helemaal weggenomen kon worden.
De ene dag was ze nog goed en de volgende dag was ze zo ziek dat we
besloten haar in te laten slapen.
Wat was het stil in huis daarna: geen gemekker meer om een stukje
vlees of melk.
Wij hebben diverse katten gehad.
Moppie die 29,5 jaar werd. Zo'n makkelijke poes, die 3 nestjes heeft
gehad voor we haar lieten steriliseren.
At alleen maar Brekkies en was een echte buitenkat.
Altijd verliefd op de lelijkste kater uit de buurt, wij noemden die kater
De Aap.
Onze Moppie, hier op hoge leeftijd
Haar zoon Tijger (een felle rode kater) werd 19.
Wanneer ik hem ving om te ontvlooien, dan moest moeder Moppie buiten zijn,
anders beet Mop mij. Heb eens een Tetanus injectie moeten halen, omdat ik op
diverse plekken gebeten was door haar. Het bleef haar zoontje en die moest
beschermd worden.
Nadat Tijger 1 keer gevangen was, kreeg ik haar de eerste daaropvolgende
weken niet meer te pakken.
Tijger kreeg een ernstige oorontsteking en omdat ik hem niet iedere dag
kon behandelen, moesten we hem in laten slapen.
Wij hebben een hele leuke Maltezer Banjer gehad, die bleek later een
hart afwijking te hebben. Ik heb een paar keer op een vluchtheuvel in
Amsterdam met haar gezeten, omdat ze dan zo benauwd was, dat ik
dacht dat ze stikte.
Ik bleef dan naast haar zitten en streelde haar en dan kwam ze
langzaam weer bij haar positieven.
Ze speelde altijd heel veel met de teckel Dimple van mijn zus.
Wij moesten altijd lachen als ze op de plaat voor onze haard ging
liggen en Dimple haar dan met rust liet, maar honden voelen elkaar
waarschijnlijk feilloos aan als een van hen niet goed is.
De dierenarts wist niet of het haar hart of epileptische aanvallen waren.
Ik zag nooit een blauw tandvlees, dus we kozen voor epilepsie.
Banjer, Dimple van mijn zus en Waldi van mijn moeder.
Op een dag, wij kwamen thuis van de boot en toen kreeg ze zo'n
aanval, nadat ze een hard snoepje had gegeten. Frans riep dat ze
stikte, maar ik zei dat dat nou zo'n aanval was.
Maar i.p.v. dat ik haar rustig streelde, gaf ik haar een paar tikken
op haar rug, want misschien zat dat snoepje toch in haar verkeerde
keelgat.
Ze keek me aan met een blik van: baasje wat doe je nou.
Ze zakte door haar poten, maar Frans wilde haar niet zo laten
wegzakken en begon met mond-op-bek beademing.
En ze kwam terug, wij renden naar de auto, Frans met de hond in
zijn armen en binnen 2 minuten waren we bij de dierenarts.
Omdat Frans riep dat hij haar terug had, parkeerde ik rustig de
auto, nadat ik hen bij de ingang van de arts had afgeleverd.
Het zou wel weer het zoveelste loos alarm zijn.
Toen ik bij de arts binnenliep, vertelde de assistente me dat het
niet goed ging, maar toen ik bij de behandeltafel kwam, zag ik dat
ze al dood was. Alles had ik verwacht, maar niet dit, haar overleden
te zien. Wat was het een leuke hond.
Onze fox-terrier ZOEF was een wegrenner. Als de deur open ging dan
glipte ze de deur uit. Ik kon roepen als een gek, maar ze rende en rende.
Met de fiets racete ik de buurt door, roepend Zoef, Zoef, maar na een
hele tijd en heel ver weg, kreeg ik haar pas te pakken.
Ze vrat vergif. IK had een zakje, dat je op een zere plek moest leggen
bij de drogist gekocht,op aanraden van de fysiotherapeut.
Het was warm en koud te gebruiken.
Ik had het op de tafel laten liggen en op een morgen vond ik Zoef
bewusteloos op de bank, haar kopje lag op dat zakje. Ik belde de
dierenarts en die belde een informatie nummer en Zoef bleek
koelvloeistof uit dat zakje te hebben opgelikt.
Kort daarvoor was er in Spanje een schandaal geweest met rode wijn.
Oplichters hadden rode wijn vermengd met koelvloeistof en daardoor
waren diverse mensen overleden en sommige mensen waren voor het
leven gehandicapt geraakt.
Dat levensgevaarlijke spul had onze hond binnengekregen.
Zoef kreeg een infuus de hele dag en 's avonds mochten we haar ophalen,
maar ze kon niet meer lopen en zwom door de kamer als een zeehond.
De dierenarts gebeld, ze kreeg een injectie tegen hersenvocht en die
nacht is de meest vreselijke nacht die ik me kan herinneren ooit met
onze dieren te hebben meegemaakt.
Ze kreeg de ene epileptische aanval na de andere en midden in de nacht
besloten we de dierenarts te bellen en haar in te laten slapen.
Dit was hels voor dat lieve beest.
We gingen met de taxi naar de dierenarts en de chauffeur was zo bang
voor de schreeuwende en gillende Zoef, dat we niet reden maar vlogen.
Gelukkig was ze heel snel uit haar lijden.
Ik heb hemel en aarde bewogen bij de Keuringsdienst van Waren om
waarschuwingen op zo'n zakje te krijgen. Na heel veel belletjes, brieven
en uitleg, is aan mijn verzoek voldaan. Ik kreeg van de fabrikant een
excuus brief en een prachtig boeket bloemen, maar ik hoop dat geen
hond of kat zoiets door dat vreselijke spul meer mee hoeft te maken.
Farah
Onze eerste poezen waren Miss en Baksel. Wij woonden toen aan
boord. Ze waren zo lelijk, dat wij hen samen als misbaksels door
het leven lieten gaan.
De ene viel uit een boom en hield toevallen aan over en overleed
daaraan na een tijdje.
De ander zat eens met zijn poot in een melkfles vast, die aan het
dekzeil van de boot naast ons schip lag. Ik hoorde iedere keer een
zielig gemauw. Achteraf bekeken miauwde ze iedere keer als ze met
haar koppetje boven water kwam. Zo vond ik haar en we gingen op
zoek naar een dierenarts, want ze was niet helemaal meer bij haar
positieven.
Na een uur was er een dierenarts bereid ons te ontvangen,
we spreken over 1968 en toen werd er weinig rekening gehouden
met dieren.
We moesten snel weer naar huis en de poes op een kruik leggen,
haar proberen warme melk in haar bekje te druppelen en het beste
er van hopen. Dat hopen heeft geholpen, ze knapte helemaal op.
Een hele tijd daarna kwam een buurman aankloppen en die vertelde
dat onze kat aangereden en dood op de weg lag.
Frans pakte de overleden kat op en legde haar op het achterdek van
onze boot en kwam binnen om te overleggen wat we wilden doen met
haar.
Een deur van onze boot sloot onderaan niet helemaal en er zat een
spleet tussen de deurpost en de deur. Ik zat met mijn rug naar de
deur en opeens zei Frans: "hee kom maar binnen Baksel".
Ik kwaad natuurlijk en vertelde hem dat ik van zulke grappen niet
gediend was. maar hij hield vol, dat hij baksels poot had gezien,
die probeerde de deur open te krijgen. Ik kwaad, hij rende naar
die deur, maakte hem open en ja hoor, daar stond Baksel in levende
lijve.
Frans naar buiten en de dode kat bekijken, bleek die poes bijna
exact dezelfde tekening te hebben als onze levende.
We hebben de overbuurman er weer bij gehaald en gevraagd
of die deze dode poes misschien bij een ander had gezien,
maar hij herkende hem niet.
Zijn baasjes hebben deze kat jammergenoeg nooit meer gezien.
Baksel is later aan een longontsteking overleden en dat was het
einde van Miss en Baksel.
Wij hebben een onvergetelijke herinnering aan onze eend.
Mijn moeder en vader hadden een kuikentje aan boord genomen.
Dat diertje was de hele dag zonder ouders geweest en maar piepen.
Mijn moeder kon het niet meer aanzien, dus het eendje aan boord
genomen, omdat er geen moedereend kwam opdagen.
Thuis maakte Pa een kooi op het balkon, maar ze vonden het eigenlijk
geen leven voor zo'n kuikentje.
Dus eendebeest kwam bij ons aan boord.
Na 3 maanden was er nog geen groei te bespeuren en wij besloten
naar de Kliniek voor Daadwerkelijke Dierenbescherming in
Amsterdam op de Rozengracht te gaan.
De eend kwam van alles te kort.
Ik moest hem geknipte verse vis, geprakte ei, gist en strooivoer
geven. Het consult kostte 0,25 cent.
Naar de verse vis kon het kuikentje fluiten, want ik durfde dat
niet aan te pakken, maar iedere morgen voor ik naar mijn werk
ging, kreeg het kuikentje in zijn kooi zijn eten.
Hij groeide als kool en binnen 3 maanden was het een volgroeide
eend. Hij liep aan dek en een van de katten was altijd met hem
aan het spelen. Die kat liep op de opbouw en sloeg dan naar de
eend zijn kop.
Op een dag stond de buurman van een andere boot op mij te
wachten en vertelde dat hij de eend uit het water gevist had,
want hij was zinkende en alleen zijn kop lag nog op een stukje
hout en zo was hij blijven "drijven".
Wij wisten niet dat wij zijn vetklier achteraan hadden moeten
activeren.
Dus de eend mocht niet meer los aan dek, wanneer ik werkte.
Hij kreeg een prachtige kooi aan dek.
Op een morgen kwam ik buiten en de eend had overal bloed en
bleek aangevallen door een rat.
Er kwam 's morgens een handeling bij voor ik naar mijn werk
ging, de eend ging naar binnen met kooi en al en mocht pas weer
aan dek als ik thuis was.
Dat vonden wij eigenlijk geen eendenleven en ik zocht naar een
nieuw tehuis. Dat vond ik in de dierenwinkel.
Er was een Duitse herder fokker, die hem graag wilde hebben,
maar vroeg of ik hem nog een paar dagen wilde houden.
Die fokker heeft een prachtige ondiepe vijver aangelegd,
een mooi hok en de eend ging een leuke toekomst tegemoet.
Een jaar daarna kwam ik die man weer tegen en vroeg hoe het
met eend ging. Hij keek bedremmeld en vertelde dat eend vrij
over zijn terrein had mogen lopen. Hij ging bij ieder hok langs,
maar op een dag stak hij bij een hok zijn kop naar binnen en een
nare herder beet zijn kop eraf.
De man vond het heel erg, maar ik vertelde hem dat hij de eend
toch een prachtig leven had bezorgd en hij was blij dat ik het
begreep.
Zelfs deze eend vergeten wij niet.
Verder hebben wij een paar witte en bonte ratten gehad.
Frans was weg van ratten, dus namen wij mijn moeders rat over.
Onze zoon speelde met deze rat, die super tam was.
Na 3,5 jaar kreeg de rat tumoren en ik ging naar de dierenarts.
Die hem liet inslapen. De anderen werden allemaal ongeveer even
oud en kregen tumoren en moesten allemaal inslapen.
Ik was altijd in tranen, want het was altijd aan mij om dit te doen.
Eens was ik zo verdrietig over onze rat, ik kwam langs de kerk
(in tranen) en er werd gefloten vanaf de in de steigers staande kerk.
Ik keek naar boven en de bouwvakkers zagen mijn betraande gezicht.
Zij zeiden ach meissie, wat is er? ik zei: heb mijn rat in moeten laten
slapen. Die mannen durfden natuurlijk niet te lachen, maar keken
bezorgd en deden lief. Zoiets vergeet je natuurlijk niet zo snel.
We hebben een Siamese poes gehad, echt een ongeluksvogel.
Brak de ene keer haar pootje en de andere keer haar staart.
Mijn ouders konden hem niet meer houden. Hij gilde zo hard dag en
nacht dat de buren begonnen te klagen. Omdat wij geen buren hebben
die last van ons kunnen hebben, namen wij dit poesje.
Op de 3e dag bij ons verkende ze ons huis en viel uit het raam, liep
om het huis heen en kwam via de achterdeur weer binnen.
Wij blij en zeiden nog opgewekt: zie je, ze kent het huis nu al.
Dat bleek later echter niet zo, want ze was gelukkig de goede kant
uit gevallen en voelde met de snorharen de muur en kwam zo weer bij
de achterdeur.
Maar het enorme gebler bleef, wij kwamen er achter dat ze doof was.
Na een tijdje begon het gebler steeds erger te worden en ging naar
onze dierenarts om het eens te bespreken, wat wij konden doen.
Ik tilde haar uit de tas en de arts zei: "hee die is blind".
Nee vertelde ik hem, ze was doof. Ze werd helemaal bekeken en ik zag
zelf ook dat de pupillen niet reageerden en dat ons poesje ook blind was.
Daarbij opgeteld, dat er bij ieder vreemde draai een poot brak, doof en
blind was, kwamen wij tot de conclusie dat of de poes constant onder
de kalmerende middelen moest blijven of inslapen.
Uiteindelijk heb ik onder tranen beslist dat dit leven zo triest zou zijn
en dit nog geen jaar oude poesje te laten inslapen.
Onze zoon kreeg een Gerbil, een woestijn ratje.
Hij stond op de tafel in de kamer en ik hoorde gepiep.
Ik dacht dat is natuurlijk te druk voor zo'n nieuweling, dus zette hem op
het aquarium. Een tijdje daarna weer gepiep.
Ach ik stom mens, natuurlijk is het te warm op een aquarium, dus toen
op de kamer van onze zoon gezet op de kast. Een tijdje daarna hoorde
ik weer gepiep, dacht: nou ja, maken die beesten altijd zo'n lawaai?
Dus in de kooi gekeken en wat zag ik, niet 1 Gerbil, nee er waren er 8.
De Gerbil was moeder geworden. De dierenwinkel gebeld en hen bedankt
en gefeliciteerd met de uitbreiding. Na 6 weken mochten wij de Gerbil
babys (terug) brengen en wij kregen er een zak voer voor, maar de
moeder bleek een echte bijter te zijn en wij vonden een nieuwe eigenaar.
Dat was het einde tijdperk Gerbils.
Wij hebben ook nog een kanarie gehad, die prachtig zong.
Mijn vader, die onze zoon graag vieze woorden leerde, zei dat hij
Lulletje moest heten.
Eens stonden mijn zoon en ik in de dierenwinkel en wij haalden zaaizaad
voor in de tuin en onze zoon riep: "we moeten ook nog zaad voor Lulletje
kopen". Je had de blikken van de andere mensen in de winkel moeten zien.
Onze Moppie was een jagertje en als ik wegging moesten wij Lulletje
boven op een hoge kast zetten.
OP een dag kwam ik thuis en lag de kooi beneden en Lulletje was nergens
te vinden.
Behalve een veer hebben wij nooit meer iets van Lulletje teruggevonden.
Vreselijk jammer want die kanarie zong zo heel erg mooi.
Maar tegen een jagende kat bleek niets bestand.
Ten leste (onze eerste hond) was er Wodka. Echt een scheepshond.
Een grote zwarte Koningspoedel.
Ik haalde hem uit het asiel. Een weglopertje.
Het was een superhond.
Hij vrat de schoenen van Frans op, tot ik hem dreigde terug te brengen
naar het asiel als ie het nog 1 keer deed.
Nooit meer gedaan.
Mijn zus verstopte zich en we vroegen Wodka haar te zoeken en vond
haar altijd overal.
Als Wod zijn wegloopzin had, konden wij roepen, dreigen, maar ze ging.
Na een tijd kwamen wij er achter dat als wij de motor van onze tjalk
startten, dan kwam ze rennend, hijgend en blaffend aan boord.
Waarschijnlijk bedoelend van: hee zijn jullie van plan te vertrekken
zonder mij?
Hij verhuisde mee naar ons huis en al liet ik hem een uur uit, bij de
voordeur aankomend draaide hij zich om en rende als een gek weg.
Na een uurtje kwam hij weer thuis en was dan genoeg uitgelaten en
sliep een gat in de dag.
Op een trieste dag lag ze voor ons huis en bleek een acute hernia te
hebben. De hele zaterdag rondgereden om een dierenarts te pakken
te krijgen. Uiteindelijk bleek dat hij in moest slapen.
Maar als ik aan Wodka denk dan weet ik dat het de gekste en grappigste
hond is geweest, die we ooit hebben gehad.
We hebben ook nog een prachthond gehad uit het asiel, die ons hele huis
opvrat. Als ze liep dan deinden haar lange haren zo prachtig.
Na een bezoekje aan de Hiswa kwamen we onze straat inrijden.
Iedereen zwaaide !!! Huh, deden ze anders nooit. Voor ons huis, bleek
dat de nieuwe vitrage gedecimeerd was tot een valletje met allerlei
draden er aan. Ach, de jongens uit de buurt hadden natuurlijk tegen
de ruiten getikt en was de hond tekeer gegaan tegen de vitrage.
We moesten eens naar de bouwer van ons eerste caso. Op het erf
liepen 2 Duitse herders rond. We lieten de hond in de Renault 4.
We bespraken de plannen en bij terugkomst bij de auto bleek de hemel
uit de auto gevreten.
Tja, dat was de schuld van die Duitse rothonden, zij hadden onze hond
gek gemaakt.
Maar na een paar weken, alles was verder goed gegaan en moesten wij
een paar uurtjes naar onze verzekeringsman.
Bij thuiskomst stond een hele boze buurman ons op te wachten,
blerend dat we nou eens wat aan die rothond van ons moesten doen.
Om niet buiten te staan bakkelijen, gingen we naar binnen.
De buurman zijn mond viel open want wat bleek:
onze deurposten waren bijna doorgeknaagd, verf overal afgevreten.
Er stond vanwege motorencursussen een zware dieselmotor in de kamer,
die helemaal verschoven was. Een stapel kranten, die de volgende dag
zou worden opgehaald, was versnipperd en lag verspreid over onze
kamervloer. Het was een grote bende. De boze buurman droop af met
de mededeling dat hij wel een andere keer kwam praten.
(Later vertelde hij me dat hij nog nooit zoiets had gezien).
De volgende dag ben ik teruggegaan naar het asiel met de mededeling
dat we deze prachtige lieve hond niet konden houden en dat ze hem
moesten in laten slapen. Had ik dat toen maar zelf geregeld, maar
dat is napraten.
Een tijd daarna word ik aangeschoten door een oudere dame met de
vraag: heeft u deze hond gehad? Naar de foto kijkend was het
inderdaad onze vorige hond.
De dochter van deze dame had deze hond uit het zelfde asiel gehaald
als wij, zonder enige verwijzing naar haar verleden en bij die dochter
had de hond ook enorme schade aangericht, afgevreten knoppen van
bedden, matrassen vernield en veel meer.
Zij waren niet naar het asiel teruggegaan, maar naar hun dierenarts.
Deze had een hersentumor geconstateerd en zij moest inslapen.
Het asiel heeft nooit op het verhaal gereageerd.
Een gemiste kans en een triest verhaal over ook een hele leuke hond.
De vervangende hond,een Friese Stabijuit het zelfde asiel bleek
incontinent te zijn. Mijn moeder kwam een week voordat ze geopereerd
zou worden aan incontinentie bij ons op visite.
Bij binnenkomst was de hond zo enthousiast en sprong tegen moeders op.
Even daarna bleek ze nat vanaf haar middel tot aan haar knieen.
We zeiden tegen elkaar dat het net op tijd was dat ze geopereerd werd,
want het werd nu wel heel erg.
Een kwartiertje daarna kwam mijn vader binnen( hij moest nog een
boodschapje doen) en mijn vader werd ook zeer enthousiast begroet.
Wij zagen dat ook hij kleddernat was vanaf zijn middel tot aan zijn
knieen.
Pa was toch niet ?????
Nee, het was onze hond. Je kende 35 jaar geleden het gebruik van een
bench nog niet, misschien was dat een goede oplossing geweest, maar
toen ging de hond terug naar het asiel en verdween uit onze blik.
Ik hoop dat het goed gegaan is met de hond.
Onze zoon wilde graag een konijn.
Het eerste konijntje dat wij kochten voor zijn verjaardag, moest
twee dagen bij mijn ouders blijven, want er zat tussen aankoop en
het cadeautje geven 2 dagen.
's Avonds belde Ma op om te zeggen, dat het konijntje dood in zijn
nieuwe kooi lag.
De volgende dag haalde ik het dode konijntje op en bracht het naar
de winkel terug. In die tijd (het was 25 jaar geleden) was er geen
garantie op de aankoop van dieren.
Ik kocht een nieuwe bij diezelfde zaak en liet het dode konijntje
achter.
Het nieuwe konijntje ging weer naar mijn moeder voor 1 nachtje,
maar 's avonds belde ze weer op dat het kleintje amechtig lag te
hijgen en dat het volgens haar ook weer ziek was.
De volgende dag heb ik het weer terug gebracht en de verkoper
zei dat hij het wel een tijdje zou houden tot het weer beter was.
Maar het was een cadeautje en wilde het vandaag geven en ik
wilde geen ziek beestje en zeker niet pas over een tijdje weer
thuis krijgen.
Voor half geld kreeg ik een ander schattig wolletje mee en de
winkelier deed er meteen medicijnen bij, zodat het konijntje als
het ziek mocht worden, meteen antibiotica kreeg.
Soms denk ik wel eens: ik had geen ander konijntje meer bij hem
moeten kopen. Maar dat is achteraf praten.
Zo kwam KNABBEL bij ons.
Knabbel ging in de weekenden mee aan boord.
Een konijn heeft geen zeepootjes en dat bleek ook bij deze
viervoeter, want Knabbel werd altijd zeeziek. Voor een weekend
was het niet super erg, want dan voeren wij toch niet heel veel,
maar in de vakanties bleek het heel naar voor Knabbel te zijn.
Knabbel was niet alleen zeeziek, Knabbel bleek ook epileptische
aanvallen te hebben.
De dierenarts had er een medicijn voor en als ik dat maar elke
dag gaf, kwamen er geen aanvallen meer.
Dit bleek inderdaad zo te zijn.
Knabbeltje was een hongerig dier. Als ik zijn kooi opende en
hij dacht iets te krijgen, sla, wortel of iets anders, dan kwam
hij grommend op je af rennen en griste het uit je hand.
Ik was daaraan gewend. In de volgende vakantie ging Knabbel
naar mijn ouders en daar deed hij hetzelfde.
Ik had mijn moeder wel verteld van de grom-pak-wegren gewoonte,
maar zij had niet verwacht dat het met zo'n geluid, kracht en vaart
zou gaan. Zij werd een beetje bang voor dat schattige wolletje.
Mijn zus stelde voor die volgende vakantie voor Knabbel te zorgen.
Zij wist van zijn gewoonte en had het wel eens bij mij gezien en hij
logeerde die vakantie bij mijn zus.
De vakantie daarop hadden mijn zus en ik gelijk vakantie en ging
Knabbel naar kennissen van ons.
In die vakantie is Knabbeltje doodgegaan. Onze zoon was erg
verdrietig hierover, maar hij wilde nooit meer een ander konijn.
Over het aquarium, dat wij jaren hebben gehad, is weinig te vertellen.
Ook met vissen kun je een soort band krijgen, want na een tijdje
kwamen ze naar voren als ik met voer kwam. Je bent er druk mee,
met kweekbakjes, algen verwijderen, water kwaliteit op peil houden,
plantjes vernieuwen enz. Het was erg leuk, maar we kregen er een
ziekte in en alle vissen gingen dood en nadat de bak jaren op zolder
had gestaan, bleek het gebarsten en werd weggegooid.
Einde aquarium-verhaal.
Dit waren onze dieren en stuk voor stuk waren het schatjes, die we nooit
zullen vergeten. Of dat ook geldt voor onze aquarium bewoners???????
Ik spit onze fotoboeken nog door en vind ik fotoos van onze dieren dan
zet ik ze hierbij.
