Meer over mij.
Nieuwsgierig geworden?
Dan gaan we verder.
Ik heb een heerlijke jeugd gehad.
Met mijn pa en ma op de stoep.
Toen ik 13 werd kwam mijn zusje.
Ik was 18 en ontmoette de man waarmee ik getrouwd ben,
net na de aankoop van mijn eigen zeilboot.
Mijn moeder en ik maakten deze jurk zelf .
Ik sliep de nacht voor mijn trouwen met mijn sleep, omdat de
kapster op de avond ervoor af zei.
Mijn man en ik in 2012
Mijn man (Frans) is een echte techneut op alle gebieden.
Is mijn wasmachine kapot, geen nood, hij repareert hem, terwijl
ik al een nieuwe in gedachte heb.
Wij hebben enige jaren op schepen gewoond en hij werkte op
sleepboten, werd na enige tijd kapitein en moest 'de reis' op.
Als hij de reis op was, dan ging er van alles aan boord kapot.
Wat ik ook deed: vriendelijk toespreken, aaien of soms een
keiharde schop geven, het kapotte apparaat: aggregaat,
pomp, of wat er maar kon draaien aaide, niets werkte bij mij,
het bleef kapot.
Manlief kwam thuis van de reis en hij keek en wat denk je?
Ja juist het kapotte ding ging meteen draaien, spuiten, of werken.
Hetgeen ik knarsetandend aanschouwde.
Vreselijk vond ik dat toen, maar aan de andere kant, bleek het
tot nu toe toch praktisch.
Want het gevolg daarvan was dat ik leerde timmeren, solderen,
wat van verlichting opstak enz.
Vertel je daar meer over onder het kopje "mijn poppenhuizen".
De jaren aan boord waren mooi, maar wonen in een huis is veel
praktischer, als je alle verbouwingen, die wij aan ons huis hebben
gedaan voor het gemak vergeet.
Nooit meer water hoeven te laden of uitkijken dat je te veel
elektriciteit uit de accu's trekt.
Niet meer het ijs rondom je schip weg moeten hakken als het
vriest. Hoewel ik mijn vakanties en weekenden het liefst alleen
maar aan boord van ons huidige schip doorbreng.
*****************
Na 7 jaar huwelijk werden wij verblijd met een zoon Jort.
die later even technisch bleek als zijn vader.
Er is hier wat afgeknutseld, bootjes gebouwd, gezeild, door ijs
gezakt, ge-Lego-d en als resultaat van deze dingen, is hij nu
nog steeds een doener en bouwt aan zijn huis en bouwt ook
aan een bootje.
Is getrouwd met een leuke vrouw.
Zij hebben 2 heerlijke kinderen, een meisje en een jongen.
Dus ik ben Oma-Marijke.
*****************
Mijn leven kan ik niet voorstellen zonder dieren en heb er dan
ook heel veel gehad.
Dieren komen in ons leven en gaan pas weg als ze dood zijn.
De herinnering blijft.
***************
Wij leerden thuis dat alles wat je wilt,
dat je dat ook kunt, gewoon oefenen.
***************
De reden van mijn allereerste site was mijn poppenhuizen-liefde,
waardoor ik een groep 'meiden' heb leren kennen, waarmee ik in
groepjes hobbie.
Zonder de poppenhuizen had ik hen nooit leren kennen.
*****************
Verder heb ik altijd in verenigings-besturen gediend, commissies
bevolkt, clubbladen gedrukt en veel vrijwilligerswerk gedaan,
samen met manlief.
Dit waren 2 van de pannen waarin soep werd gekookt.
Van de grote hadden we er 4.
Samen snert-weekenden georganiseerd voor 200 man/vrouw.
Ik kookte voor 200 "man" ongelimiteerd snert en een grote pan
tomatensoep voor de snert-haters. We kregen de diverse soorten
broodjes gratis van onze bakker "Muhl".
Frans struinde de middenstand af voor prijsjes.
We waren het hele jaar bezig om spelletjes te bedenken voor dit
weekend.
Het was soms flessen vullen, terwijl de mensen achter elkaar
zaten.
We lieten ze water wegen, met 5 man op planken lopen en eieren
vervoeren. Opgeblazen ballonen tellen een puzzeltocht varen,
letters al varend zoeken, foto plekken herkennen en noem maar
op.
Aan het eind was er als hoofdprijs altijd een goedgevulde
boodschappentas en mooie andere prijzen.
We deden dit aan het eind van het vaarseizoen, zodat we goed
gemutst de winter in konden om onderhoud aan onze schepen
te verrichten.
Onze laatste aktiviteiten zijn spelletjes en een puzzeltocht
voor een andere vereniging voor watersporters.
*********************
de dikke Piet ben ik en de andere is onze zoon.
Onze zoon en ik zijn meer dan 15 jaar samen Zwarte Piet
geweest op een L.O.M.school en ik ruim 25 jaar ook op een
andere school.
Ieder keer bedacht de laatste school een andere binnen
komst van Sinterklaas.
De ene keer in de laadbak van een container, de andere
keer in een brandweerwagen met loeiende sirene, we zijn
per paard en wagen naar school gebracht en andere keer
stonden we in de kofferbak van een personenauto.
We deden de gekste dingen, maar Sinterklaas riep ons steeds
tot de orde.
In de kleuterklassen was de vaste act: hoofd, schouders, knie
en teen, dat wij perfekt fout uitvoerden. Wij oefenden thuis
altijd, zodat we dat goed fout uitvoerden en de kleuters
leerden ons schreeuwend, joelend en klassikaal voordoend,
hoe het wel moest. Gelukkig waren wij (Pieten) snel-leers en
hadden het na een tijdje onder de knie.
Je merkte de opluchting ieder jaar weer, dat die domme
Pieten het toch door de kleuters goed geleerd hadden.
In de "grotere" klassen merkte je bij sommigen toch de angst
van het onbekende.
In de hoogste klassen kregen wij vragen of Pieten aan sex
deden en hoe er jonge Pieten geboren werden, maar
schijnbaar waren onze antwoorden tot volle tevredenheid en
soms enigszins suggestief, want als wij de klassen verlieten
was het altijd rustig, zelfs soms de juf vertwijfeld achter
latend met de vraag, hoe brei ik dat weer recht, totdat wij
het strooigoed in de rondte gooiden, dan was de chaos
compleet, maar zo kon Sinterklaas bijna ongemerkt de klas
verlaten.
Het allerheerlijkst vond ik altijd het bonzen op de klas-
deuren en dan de stilte die hierop volgde.
Ik ramde ieder jaar harder.
Onze zoon had het stilte creeeren in de klas beter in de
hand dan ik, maar zo kon zoon eindelijk Ma eens tot de
orde roepen.
Wij hebben het ruim 18 jaar samen gedaan, totdat ik mijn
beroertes kreeg en onze zoon ging samenwonen.
Daarnaast deed ik het Pieten-werk ruim 10 jaar op een
andere lagere school.
De andere Piet daar en ik waren zo aan elkaar gewaagd,
dat wij de gekste toeren uithaalden.
We moesten eens samen op het podium eten.
We dekten de tafel, zoals afgesproken. Ik legde het
bestek op tafel, maar de andere Piet wist niet dat haar
bestek bij het optillen dubbelvouwde.
Voor mij lag een gewoon bestek, wat ik uit mijn eigen la
van thuis had meegenomen. De andere Piet wilde
haar bestek pakken, maar deed het net niet, omdat er eerst
een liedje diende te worden gezongen: Smaaklijk eten,
Smaaklijk drinken, Hap, Hap Hap enz.
Wij lagen bijna dubbel van het lachen, want dat wisten wij
niet, dus wij mee bleren, uit de maat, uit de toon.
Daarna moesten wij beginnen met eten van onze
pepernotenmaaltijd.
De andere Piet pakte het bestek, dat dubbel viel,
hij pakte meteen daarna mijn (normale) bestek, vouwde
het met alle kracht dubbel en weg was mijn
goede bestek. Ons lachen moest heel voorzichtig gebeuren
anders verdween onze schmink, maar de hele dag waren
de Pieten meer kattekwaad aan het uithalen dan de kinderen.
Een andere keer dacht de andere Piet dat er een draadje van
mijn pak geplukt moest worden, maar daar bleek een hele
kluwe wol aan vast te zitten.
Zelfs Sinterklaas gleed van zijn zetel van de lol.
Een jaar daarop had ik een piepkleine vibrator in mijn
handschoen gestopt en tijdens ons podium optreden moest
ik Sinterklaas een hand geven, die zich doodschrok en
helemaal uit zijn rol viel. De andere Piet, die zijn dochter was,
zag Pa Sint helemaal uit zijn rol vallen, wat nog nooit gebeurd
was en vroeg fluisterend wat er aan de hand was.
Hij zei keihard, geef jij Piet eens een handje, want dat heb je
vandaag nog niet gedaan.
Piet gaf mij een hand en heeft zeker 5 minuten ademloos
lachend naar mij staan kijken.
Eens had ik mijn keyboard meegenomen om Sinterklaas
liedjes op te spelen en daarbij kun je geen zwarte Pieten
handschoenen aan hebben.
Frans en ik hadden bedacht dat ik mijn zwarte tuinhand-
schoenen onder mijn Pietenhandschoenen aan zou hebben en
de Pietenhandschoenen uit zou
trekken om te gaan spelen.
Achter in de zaal stonden de ouders, die kwebbelen altijd.
Ik ging staan (de andere Piet wist het ook niet) trok mijn
Pietenhandschoenen uit en dehele zaal achterin met ouders
viel stil. Er werd gesist van: straks zien de kinderen het,
stom, stom, maar heel langzaam kwamen er mijn andere
zwarte handschoenen onderuit.
Het gelach was enorm. De andere Piet had al in mijn oor
gefluisterd, niet doen, wat doe je nou, stommerd!!!
De kinderen hebben van het tumult natuurlijk niets gemerkt,
maar wij hebben er jaren lol over gehad.
Wij lagen eens met de boot in Enkhuizen en daar vertelde een
man aan
boord van een buurschip, dat ze op school zulke leuke Pieten
hadden en ik kon hem vertellen dat een van die Pieten de vrouw
voor hem was.
Zoals u begrijpt hebben wij enorm veel herinneringen opgehaald.
**************
Voor vrienden heb ik eens zonder hun medeweten een huwelijk-
staart gemaakt.
Stiekum hun gebak afgezegd bij de banketbakker en wij kwamen
net voor de koffie met deze taart binnenwandelen.
Zij hadden niet eens gemerkt dat er in de keuken van het
feestgebouw geen gebak klaarstond. Maar het succes was enorm.
Het was een heel gedoe, want de marsepein moest eerst gemaakt
worden en daar roosjes van gekneed.
Je ziet aan Frans' gezicht dat het een heel gewicht was.
Een andere kennis had de stellage voor ons gemaakt, want geen
banketbakkerij had zo'n grote stellage te huur of te koop.
Het bruidspaar (bovenop), was niet te koop, (de meesten waren
te klein), dus ook zelf maken.
****************
We waren uitgenodigd om carnaval te vieren in Keulen.
Ik had dikke pakken gemaakt van schuimrubber, want het
kon nog wel eens koud zijn. Wat ik niet wist was, dat Keulen
door dwergen was gebouwd, zoals daar verteld wordt.
De praalwagen van prins Carnaval stopte voor ons tijdens de
optocht, bracht de carnavals groet en we werden bedolven
onder toegegooid lekkers. De mensen, die ons uitgenodigd
hadden, straalden van trots, maar wij begrepen er niets van,
tot dat zij het ons vertelden.
Daarna hebben wij alleen nog maar samen in polonaise
verder gelopen.
IK ben eens "de goede fee" geweest.
Soms sta ik aan het roer, zoals u ziet.
Nieuwsgierig naar mijn belevenissen?
Kijk dan maar verder.
